Rotterdams Philharmonisch Orkest mist gebruikelijke bezieling

Veel bezoekers knipperden even met hun ogen toen de dirigent opkwam, vrijdagavond in de Doelen. Andrés Orozco-Estrada was aangetrokken om het Rotterdams Philharmonisch te dirigeren in een programma met onder meer Stravinsky's Le sacre du printemps. Maar op het podium verscheen niet de jonge Colombiaan, maar Andrej Borejko, de Rus die op dit moment de leiding heeft over het Nationaal Orkest van België.

Orozco-Estrada was ziek. Kan gebeuren, maar het Rotterdams Philharmonisch Orkest had wel wat beter zijn best mogen doen om dat nieuws onder de bezoekers te verspreiden. Het orkest had bijna ook op zoek gemoeten naar een nieuwe mezzosopraan, want ook Christianna Stotijn dreigde uit te vallen wegens een verkoudheid.

Ze zong toch, in de Neruda Songs (2005) van Peter Lieberson. De componist schreef de liederen voor zijn vrouw, de mezzosopraan Lorraine Hunt, die destijds terminaal ziek was en een jaar later zou overlijden. De cyclus, gebaseerd op liefdessonnetten van Pablo Neruda, behoort inmiddels tot de geliefdste stukken van de 21ste eeuw. Hoewel Stotijn wat flets klonk en de hoge noten er maar met moeite uitkwamen, wist ze toch een snaar te raken. Ze zong zonder opsmuk en met ingehouden passie, waardoor Neruda's woorden alle ruimte kregen.

In Le sacre du printemps maakte het orkest een minder goede indruk. Onder Borejko stond alles goed onder elkaar, maar een eigen visie viel niet te ontwaren. De bezieling ontbrak, zodat je af en toe het gevoel kreeg dat je naar een generale repetitie luisterde (stond hier nou een meisje zich dood te dansen?). En die bezieling is normaal gesproken juist wat deze club méér maakt dan gewoon een heel goed orkest.