Rohmer buigt zich over spionnen
Triple Agent zou wel eens de meest lieflijke spionagefilm uit de filmgeschiedenis kunnen zijn. In het verhaal, dat speelt in Frankrijk in de late jaren dertig, komen geen wapens voor, en gebeurtenissen die voor een actiescène zouden kunnen doorgaan, worden niet getoond maar na afloop rustig naverteld....
Het is dan ook een film van Eric Rohmer. De Franse regisseur heeft een heel oeuvre van relatiekomedies achter zich. Nu hij zich, 84 jaar oud, op een heel ander genre richt, blijft hij trouw aan de geduldige, eisende stijl die hij in die films ontwikkelde, zonder zich te bekommeren om spanningsopbouw of heroïek. Wanneer hij kijkt naar zijn hoofdpersonen – een anti-revolutionaire, ‘witte’ Rus en zijn vrouw, een Griekse schilderes – ziet Rohmer eerst een goed huwelijk dat door wantrouwen wordt ontsierd, en pas veel later twee mensen die zich in de lastige politieke situatie aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog moeten zien te redden. Het resulteert in een aangenaam voortkabbelende, maar ook wat stuurloze film. Met niet meer dan een paar oude journaals wordt het tijdperk geschetst. In Rusland heerst Stalin, in Duitsland zijn de nazi’s aan de macht, in Frankrijk winnen de linkse partijen een parlementaire meerderheid. Voor de emigré Fjodor is dat een lastige situatie; zijn activiteiten in de beweging van Russen die het communisme omver willen werpen, lijken nutteloos geworden. Wanneer zijn echtgenote uit versprekingen en ongerijmdheden in zijn verhalen begint te vermoeden dat hij iets te verbergen heeft, blijkt hoe Rohmers stijl zich tot een spionageverhaal verhoudt. De lange gesprekken die volgen, de excuses en verzoeningen, zijn precies de scènes die hij soepel kan regisseren, maar ze blijven hier ongemakkelijk misplaatst. Mooi als relatiedrama, ongeschikt om een vertelling over politiek en bedrog boeiend te houden.
