Rode Cadillac met crèmekleurige leren bekleding

Artie Cohen – indertijd nog Artemy – was 16 jaar toen hij met zijn ouders Moskou verliet en naar Israël vertrok, waar zijn vader twee jaar later door een bom in een bus werd gedood. Artie kwam na wat omzwervingen in New York terecht, zijn moeder bleef in Haifa en heeft nu alzheimer. Die persoonlijke gegevens maken van de protagonist iemand met een achtergrond die mee blijft spelen, in de multiculturele hoofdstad van de wereld. Zeker na 11 september, de verpletterende datum die nog jaren als ontregelende factor in boeken zal opduiken.

Reggie Nadelson brengt op een knappe manier evenwicht tussen spanning – in een verhaal bevolkt door opvallende, complexe personages – en maatschappijkritiek, die via dode en levende systemen als communisme en kapitalisme genadeloos wordt gepenseeld.

‘Wat is er met ons gebeurd, Art? Wat is er godverdomme gebeurd? Toen ik klein was speelden we op straat tot het donker werd. Niemand maakte zich zorgen om ons. Er waren geen klootzakken die ons ontvoerden. De ouders maakten zich hooguit zorgen om polio. Ze waren bang dat je ’s zomers polio kon krijgen, godverdomme. Tegenwoordig is alles naar de kloten, weet je. Mensen vermoorden kinderen, ontvoeren ze, het lijkt wel een soort weergave van het hele land, van de hele wereld. We hebben een volslagen idioot als president die meent dat God hem heeft opgedragen oorlog te voeren om zijn pappie te wreken.’

De vondst van bloeddoordrenkte kinderkleren op het strand van Brighton Beach is de opmaat tot de zoektocht naar een kindermoordenaar die al eerder lijkt te hebben toegeslagen. Artie, die zijn tijdelijke werk als privédetective iets te veel uit een B-film gegrepen vond, werkt weer bij de politie, onder meer voor de eenheid Bestrijding misdaden tegen kinderen.

Tijdens de koudste winter sinds twintig jaar rijdt hij in zijn rode Cadillac met crèmekleurige leren bekleding – een Moskouse jongensdroom – van duistere holen naar oorden van warme vriendschap, gekweld door liefdesverdriet en door de nasleep van 11 september (anderhalf jaar geleden). ‘In New York strompelden we gewoon verder, we schreeuwden, geinden en winkelden, maar we waren bang.’

Wanneer Arties 12-jarige petekind Billy verdwijnt, balt alle ellende zich samen, wordt hij weer geconfronteerd met de openlijke en verborgen zwakheden, wandaden en geheimen van de Russische gemeenschap, en overvalt de ontknoping hem als een instortend gebouw. De schok van verstoorde aarde, het overlevingsgevoel van verontruste bewoners; Reggie Nadelson zet haar tanden in de woorden en schudt ze rond, om ze precies met de juiste toon op de goede plek te laten vallen.Ineke van den Bergen