Rocknrolla

Londen, zeer kort geleden. Toen grondspeculatie en vastgoed nog makkelijke miljoenen opleverden, en daarmee ten prooi vielen aan zowel de Britse als Russische onderwereld. De arena waarbinnen Guy Ritchie zijn nieuwe misdaadfilm situeert, lijkt met de kredietcrisis alweer wat gedateerd.

Niet dat het de film in de weg zit. In RocknRolla bieden arena en plot (een dans rondom een schilderij, dat in rap tempo meerdere malen van eigenaar verwisselt), slechts een excuus om een legioen buitenissige criminelen in hoog tempo in tal van idiote situaties te brengen.

Dat is een kunstje dat Ritchie goed verstaat. Hoe karikaturaal zijn schets van de Londense misdaadscene ook is, toch proef je in de karakters dat de regisseur, die zelf het script schreef, zijn materiaal goed kent.

Ritchie gaf het misdaadgenre met Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) en Snatch (2000) een gestileerde en humoristische duw, en boette vervolgens ernstig aan gezag in met weeïge flops als Swept Away. Met RocknRolla keert hij terug op vertrouwde grond: het soort film dat wel móet door denderen om overeind te blijven, en zodra de ontknoping in zicht komt, direct ernstig inzakt. Maar ook daar heeft Ritchie een antwoord op: hij kondigt gewoon een vervolg aan.