Robin Kester: ‘Touren, met de band onderweg zijn, vind ik nu het leukste wat er is’

De opwinding die veel nieuwe Nederlandse bands en artiesten elk jaar begin januari voelen als het weekend van Eurosonic Noorderslag nadert, is Robin Kester (34) niet vreemd. Ook zij reist dit jaar met haar band af naar Groningen. Daar zal ze muziek laten horen van haar eerste echte album Honeycomb Shades, dat in februari verschijnt. Twee jaar geleden was ze er ook al, nadat ze het bejubelde mini-album This Is Not a Democracy had uitgebracht, maar door de pandemie verliep die editie anders. Het festival werd niet helemaal afgelast, maar optredens van bands en artiesten werden zonder publiek gefilmd en gestreamd, zo ook dat van Robin Kester.

Hoe dat was? ‘Verschrikkelijk’, zegt Kester thuis in Rotterdam. Het was allemaal uitstekend georganiseerd, maar drie liedjes spelen in een lege zaal was echt lastig. ‘We werden gefilmd in De Oosterpoort, normaal een erg leuke zaal, maar die zag er nu uit als een verlaten zombiespookhuis.’

Maar ze heeft ervan geleerd, zegt Kester, en ze wil er niet over mopperen. Haar nieuwe album is nadrukkelijk geen pandemieplaat, zegt ze, al werkte ze er al aan toen de wereld nog werd beheerst door covid-19. Het album is al een jaar klaar, maar liep vertraging op doordat Kester het gelijktijdig op vinyl wilde uitbrengen, ‘en daar is een wachttijd van maanden voor’.

Net als This Is Not a Democracy maakte ze Honeycomb Shades samen met Moss-voorman Marien Dorleijn. Hij stuurde haar destijds al vanuit de folk andere richtingen op. ‘Ik schreef eerst alles op gitaar of aan de piano. Marien leerde me omgaan met tools op de computer, zodat ik zelf meer kon gaan bouwen.’ Synthesizergeluiden, baslijnen en gitaren stapelen tot er iets nieuws ontstaat, dat werk. Het leidt op het nieuwe album tot prachtig gelaagde nummers, gedragen door de even kleurrijke als wendbare zangstem van Kester.

Ganzengekakel

Behalve dan in Zwanzig, Zwanzig, een knotsgek instrumentaal nummer. ‘Dat vond ik eigenlijk het leukst om te maken. Marien en ik dachten: waar gaan we naartoe in deze wereld, en gingen even helemaal los. We namen van alles op, tot het tegen elkaar wrijven van schoenen aan toe – om ’s avonds alles weer achter de computer te verknippen. Heerlijk, al die rommel die we erin hebben gestopt. Ik hoor er soms zelfs een soort ganzengekakel doorheen. Het wordt echt nog even puzzelen hoe we dat live kunnen brengen.’

En dat is wel belangrijk, want het gaat uiteindelijk, vindt ze, om de sound die ze met haar band live neerzet. Wat optredens van Robin Kester altijd zo mooi maakt, zijn de diverse gitaren vermengd met toetsen en synths, die zo’n fraai, spannend geheel aan klanken opleveren. Heel belangrijk daarbij is geluidsman Floris Hagemans, zegt Kester. ‘Onze zesde man’, zoals de band hem noemt, zorgt ervoor dat het met de sound, waar ze de meeste tijd in steken, wel goed zit.

Op de plaat, maar dus ook live. Want wil je naam maken met je muziek, dan moet je jezelf goed laten zien en vooral laten horen, weet Kester. Al heeft juist dat optreden haar er lang van weerhouden de muziek in te gaan. ‘Ik had altijd last van podiumangst, nog steeds eigenlijk. Maar ik slik sinds ik mijn rijbewijs wilde halen bètablokkers, en die helpen goed tegen de zenuwen. Bovendien vind ik touren, met de band onderweg zijn, nu het leukste wat er is.’

Inspiratie in Ierland

Maar muziek als levensbestemming was niet wat de jonge Kester voor ogen had. ‘Ik wist eigenlijk niet wat ik wilde. Ik ben gaan studeren, kwam op mijn 20ste in Dublin als uitwisselingsstudent en zag daar hoe muziek levensbepalend was voor veel jonge mensen. Dat vond ik heel inspirerend.’

Toen ze weer terugkwam, wilde ze graag meer met muziek doen en begon ze met een paar vriendinnen een coverbandje. Toch bleef die muziek aanvankelijk bijzaak. ‘Ik trouwde op mijn 21ste en scheidde toen ik 26 was. Toen had ik negen maanden geen huis en liep alles een beetje vast; eigenlijk was alle zekerheid weggevallen. Ik dacht ineens: fuck it. Als je alles zo over de brug kiepert, kun je ook nu beslissen om wél muziek te gaan maken en wél het podium op te gaan, alleen of met andere mensen.’

Voorprogramma van Muse

En zo begon Robin Kester een jaar of zes geleden serieus muziek te maken. Eigenlijk ging alles vanzelf: ‘Ik heb ontzettend veel geluk gehad met de mensen die me aanmoedigden op Facebook, of bij ‘open mic’ -optredens.’

En dat geluk blijft haar maar toelachen. Wie had ooit gedacht dat Robin Kester het voorprogramma van Muse mocht doen, zoals vorig jaar in Carré? Muse-zanger Matt Bellamy zelf koos haar uit de selectie die de band in Nederland voorgelegd had gekregen. Het verraste Kester. ‘Zij maken muziek die veel bombastischer is dan de mijne, en ik was bang dat het publiek het niks zou vinden. Maar echt alles aan die avond was geweldig: de zaal, het publiek en – voor zover ik ze kon benaderen door alle security om hen heen – Muse zelf.’

En het optreden kreeg nog een leuk staartje. Toen Bellamy vernam dat Kester even later op familiebezoek ging in Devon, kreeg ze meteen een uitnodiging voor een bezoek aan gitaarfabriek Manson Guitar Works, die de zanger heeft overgenomen.

Na de rondleiding van de ceo ontving Kester een mailtje. ‘Ze wilden me graag nog een gitaar aanbieden. Ik moest alleen nog even de juiste instellingen en snaardikte doorgeven.’ De nog altijd verbijsterde Kester verwacht de gitaar deze week te ontvangen, net op tijd voor Eurosonic.