De leeslijst. Klinkt als verplichte kost voor een literatuurtentamen. Maar zo streng als de titel, zo ongedwongen zijn de bedoelingen van de aan de Radboud Universiteit verbonden auteurs: 'De leeslijst is er om iedere literatuurliefhebber (hernieuwd) kennis te laten maken met vergeten, onderschatte of juist stukgelezen en veelbekroonde werken uit de Nederlandse en Vlaamse letterkunde van alle eeuwen. Niet omdat het moet, maar omdat het leuk is.'

Weerzien

Draai dat gerust om. Niet omdat het leuk is, maar omdat het moet. Had mijn leraar Nederlands me destijds niet gedwongen om Sara Burgerhart van Betje Wolff en Aagje Deken te lezen, had ik nooit ontdekt hoe leuk het is.

Heus, hoe bescheiden de doelen ook mogen zijn, en hoe bondig de verschillende bijdragen, de plezierlezer moet een serieuze drempel over als 'leuk' het credo is. Voor de ervaren lezer daarentegen is De leeslijst een weerzien met oude bekenden. Van den vos Reynaerde door Willem die Madocke maecte, maar waarvan zoals bekend geen snipper bewaard is gebleven, van Hieronijmus van Alphen met zijn Kleine Gedigten voor Kinderen en de Gorgelrijmen van C. Buddingh', het is zo 'leuk' omdat het geen kennismaking is, maar een reünie.

Willekeurig

(Moeilijke) teksten hebben pleitbezorgers nodig, hartstochtelijke introducties door bevlogen docenten. Pas dan wordt de waarde van De leeslijst zichtbaar. Dan zien we niet uitsluitend het beknopte overzicht van al die werken, maar ook hoe ze in de tijd zijn geplaatst en daaraan gepaard hoe onze mentaliteit en verhouding tot literatuur in de loop der eeuwen is veranderd.

Nog een puntje van kritiek: de verzameling literaire werken en auteurs is willekeuriger dan noodzakelijk bij dergelijke projecten. Wel Paul Mennes met Tox, maar niet Yves Petry met De maagd Marino? En wel Gerjon Gijsberts die nog moet debuteren? Als dat niet door samensteller Jos Joosten komt.