Recap True Detective S02E01: hopen dat pijn voelbaar wordt voor kijker

Er zit een man op de achterbank van de Cadillac. Hij heeft een zonnebril op. Zijn voorhoofd valt tegen de ruit. Slaapt hij? Nee, hij is dood - dat moet bijna wel. Toch?

Gedurende de eerste aflevering van het tweede seizoen True Detective zien we telkens hoe hij door Los Angeles wordt gereden, deze man die in de laatste minuten wel degelijk een lijk blijkt te zijn en het knooppunt is waar de hoofdpersonen van drie concurrerende politieafdelingen uit Californië elkaar ontmoeten.

Het lijk is tegen een picknicktafel langs de snelweg gezet. Zijn ogen zijn met zuur weggebrand en zijn genitaliën verminkt. De drie agenten kijken elkaar fronsend aan. Gaan wij samen deze moord samen oplossen, vragen ze zich af. Is de ander wel te vertrouwen?

Op dat moment, na een uur introductie, weten we al dat alle drie de agenten hun eigen trauma's, problemen en beweegredenen hebben. De moeilijke blikken komen niet alleen voort uit wederzijds wantrouwen, maar ook uit innerlijke worstelingen - een pijn die ze stuk voor stuk verzachten door flinke hoeveelheden alcohol tot zich te nemen en zich op andere manieren zelfdestructief te gedragen.

Bayou-sfeertje

Op dit moment zou je al moeten weten dat het hier niet om Rust Cohle (Matthew McConaughey) en Marty Hart (Woody Harrelson) gaat, het onwaarschijnlijke en aanstekelijke detective-duo uit seizoen één. Als je op meer hoopt van hetzelfde zweterige, mysterieuze, zuidelijke Bayou-sfeertje kun je beter meteen ophouden met kijken.

Dit is totaal nieuw; het origineel loslaten is waarschijnlijk het beste voor alle partijen. De enige constante in beide reeksen is Nic Pizzolatto, die alle afleveringen schreef. Zijn voorliefde voor stoere mannen, de zelfkant van de samenleving, corrupte agenten, sektarische groeperingen en robuuste oneliners is gebleven. Een malafide casino-eigenaar zegt dus teksten als: 'Never do anything out of hunger - not even eating.'

De moerassen en trailerparks van Louisiana hebben plaatsgemaakt voor de groezeligheid én de glamour van Los Angeles. We schipperen tussen de grimmige treinindustrie, skid rows waar zwervers hangen, nachtclubs waar de Mexicaanse barvrouw een groot litteken op haar gezicht heeft, Hollywood-villa's met moderne kunst aan de muur en psychiaters die net iets te veel plastische chirurgie hebben ondergaan.

Tussendoor zien we helikoptershots van drukke verkeersknooppunten in L.A., wat de stad een onpersoonlijke en machinale sfeer geeft. Transport is een speerpunt van seizoen twee, zoals we ook al in de trailer en de themetune zagen: het berucht drukke verkeer van L.A. is de aanleiding voor de aanleg van een 68 miljard dollar kostende hogesnelheidstreinlijn, een stinkend project, zo blijkt snel.

Dit seizoen gaat over 'sterke vrouwen, slechte mannen en de geheime occulte geschiedenis van het Amerikaanse transportsysteem', zei Pizzolatto in interviews vooraf. De kritiek dat alle vrouwen in seizoen één hoer, moeder of dood waren, heeft hij gepareerd met een stoere agente in het middelpunt. Rachel McAdams speelt de geharde rechercheur Antigone Bezzerides. 'Ani' draagt te allen tijde een flink aantal messen bij zich en is 'boos op de wereld, vooral op mannen'.

Dat laatste zegt haar vader, een hippie-goeroe die een New Age-centrum runt. Haar moeder heeft zelfmoord gepleegd toen ze jong was en met haar zusje Athena gaat het ook niet echt goed: in de eerste aflevering rolt Ani een obscuur seksbedrijf op, waar haar zusje achter een webcam blijkt te zitten. Vader lijkt het niet te deren. 'Athena, godin van de liefde', zegt hij mijmerend.

Ani wordt opgezadeld met Ray Velcoro, intens gespeeld door Colin Farrell, een smoezelige, besnorde rechercheur uit de fictieve industriestad Vinci. Hij drinkt Jack Daniels alsof het water is, is gescheiden van zijn vrouw en probeert de volledige voogdij over zijn zoontje, een mollig, roodharig kind dat wordt gepest, te krijgen. Dat gaat niet echt voorspoedig, want op het ene moment noemt hij hem 'a fat pussy' en op het andere moment spreekt hij liefdevolle audioberichten voor hem in op een memorecorder.

Vaderschap

Als hij erachter komt dat zijn zoontjes nieuwe sneakers kapot zijn gemaakt, komt hij verhaal halen bij de pestkop in kwestie. Voor de ogen van de twaalfjarige jongen slaat hij zijn vader met een boksbeugel in elkaar. Om hem een lesje te leren: als hij nog één keer iemand pest, zegt Ray, dan komt-ie terug. 'I will buttfuck your father with your mothers' headless corpse on this lawn.' Nee, die voogdij gaat hem waarschijnlijk niet lukken.

De ware bron van zijn wangedrag zit echter dieper: jaren geleden is Rays vrouw verkracht en negen maanden later is zijn zoontje geboren. Een vaderschapstest heeft hij nooit willen doen, maar naar alle waarschijnlijkheid heeft hij de mogelijke andere vader omgebracht. Zijn vrouw was niet blij met zijn vermeende daad, tussen hem en haar kwam het niet meer goed.

Ray kreeg de naam van de verkrachter van Frank Semyon, een door Vince Vaughn gespeelde crimineel annex casino-uitbater die nu met een flinke investering in de bouw van een hogesnelheidstreinlijn uit het criminele circuit wil treden. Hij heeft zo zijn eigen voortplantingszorgen: met zijn vrouw probeert hij al lang kinderen te krijgen en ze gaan binnenkort ivf proberen. Dat zegt Frank tegen Ray als ze in een guur onderwereldcafé ontmoeten, zoals ze vaker doen.

Ray staat Frank nog altijd in het krijt sinds hij hem van informatie voorzag. Zo zien we Ray in de eerste aflevering een journalist aftuigen die zich verdiept heeft in de corruptie rond de aanleg van de hogesnelheidslijn. Waarom Ray zo ver gaat voor Frank wordt waarschijnlijk de komende afleveringen duidelijk - je zou denken dat hij jaren later zijn schuld wel voldaan heeft. Maar dit is dus Vinci, een corrupt stadje dat gebouwd is op 'a codependency of interests', en waar de burgermeester in elke scène alcohol drinkt.

En dan is er nog motoragent Paul Woodrugh, een rol van Taylor Kitsch. Hij is op betaald verlof gestuurd omdat hij ervan wordt verdacht zich oraal te hebben laten bevredigen door een actrice die hij aanhield terwijl zij onder invloed reed. Hij is een man van weinig woorden en gepijnigde blikken. Zijn lichaam zit onder de littekens en hij gebruikt Viagra om seks te hebben met zijn liefje (wat het weer erg onwaarschijnlijk maakt dat hij de blowjob inderdaad geaccepteerd heeft, zoals de roddelbladen schrijven).

Paul worstelt overduidelijk ergens mee - een oorlogsverleden? zijn geaardheid? een depressie? - en hij scheurt 's nachts op grote snelheid op zijn motor met de lichten uit over de snelweg. Nadat hij bijna valt, zet hij zijn motor naast de kant en vindt het lijk dat al de hele aflevering door Californië wordt gereden en net is gedumpt. Omdat hij verder niets beters te doen heeft, wordt Paul ook op de zaak gezet.

Het lijk is Ben Caspar, een gemeentemedewerker die met de aanbesteding van de hogesnelheidslijn te maken had. Wat zijn rol precies is, is onduidelijk, maar zeker is dat geen van de partijen blij is. Frank ziet zijn investering in de treinlijn op losse schroeven staan, Ray, Ani en Paul moeten de corruptie rond de moordzaak en de aanbesteding onderzoeken, maar daar hebben ze niet heel veel zin in.

Ernst

Daar eindigt de aflevering, met de moeilijke blikken en het lijk. Er zit zoveel dramatische lading in die laatste secondes dat het bijna lachwekkend wordt, maar gelukkig klinkt dan de stem van Nick Cave die 'All The Gold in California' zingt en de aftiteling inluidt.

De ernst is wat overheerst, terugblikkend op aflevering één. Er is niet de humor en ongemakkelijkheid van Rust en Marty, de directe beloning van een klassiek buddy-cop-verhaal. Vince Vaugh, die de laatste jaren vooral in (slappe) comedy's te zien was en nu misschien net als McConaughey hoopt op een herwaardering, lacht niet één keer. Het draait vooral om de pijn, die wel erg keurig per persoon wordt geïntroduceerd en uitgelegd en de komende afleveringen nog wel verder zal worden uitgediept.

Nog meer dan in seizoen één draait het dit keer om een detectiveplot, een moordzaak die zich naar verwachting erg langzaam gaat ontvouwen. We moeten dus letten op de kleine aanwijzingen. Wat deed het poppetje van een naakte vrouw in het bakje met melk in de woning van Caspar? Waarom leest Ani boeken over martial arts (Hagakure's The Book of The Samurai en Musashi's Book Of Five Rings)? En wat heeft ze voor seksuele voorkeuren dat haar scharrel ervan afschrikt? Hoe komt Paul aan al die littekens? En waarom heeft het zoontje van Ray rood haar terwijl zijn beide ouders donker haar hebben?

O nee, die laatste is niet zo moeilijk. Genoeg stof verder, nu hopen dat de intense pijn ook invoelbaar voor de kijker wordt. Opdat we Rust en Marty vergeten.