RAASKALLENDE PRIESTERS

The Omen 666

Regie John Moore.Met Liev Schreiber, Julia Stiles, Seamus Davey-Fitzpatrick.In 45 zalen.

Al voordat de blockbuster The Da Vinci Code in première ging, hadden verschillende zegslieden van de katholieke kerk er hun verontwaardiging over uitgesproken. En dat alleen maar omdat de verfilming van het boek van Dan Brown suggereert dat Jezus een kind zou hebben gehad en de organisatie Opus Dei een soort doodseskader is.

De reactie doet vermoeden dat er in Vaticaanstad niet veel horrorfilms worden vertoond. Want zoals The Omen 666 – een remake van The Omen – maar weer eens laat zien, is het katholicisme in dat genre al jaren weinig meer dan een grap; een bizar, occult geloof dat kan worden gebruikt om losse ploteindjes aan elkaar te praten.

Het is geschikt voor het uitleggen van absurde gebeurtenissen, handig voor het vechten tegen demonen, en ook bedoeld voor het oproepen van een enge, naargeestige sfeer. Wanneer een kerk in beeld komt, begint het meestal tegelijkertijd te bliksemen. Priesters zijn er om in onnavolgbare wartaal te waarschuwen voor naderend kwaad.

In de opening van The Omen 666 ziet een astroloog vanuit het Vaticaan een komeet die hij direct herkent als een van de tekenen van de komende apocalyps. In de voor de kerk zo typische mengeling van traditie en vooruitgang rekent hij zijn voorspellingen met een kroontjespen na, om daarna een multimediapresentatie te houden waarin hij collega-geestelijken uitlegt dat het einde daadwerkelijk nabij is. Andere gebeurtenissen die dat bewijzen: de aanslagen op de Twin Towers, de orkaan Katrina en het verdrag van Rome uit 1957 – het begin van de Europese eenwording.

Die eenwording werd eveneens als een duister voorteken gezien in de film van Richard Donner uit 1976. Ook in andere opzichten volgt de nieuwe versie het origineel precies. Zo is er opnieuw een Amerikaanse diplomaat in Rome die zich – nadat zijn vrouw een miskraam heeft gehad – door een priester een alternatieve baby laat aansmeren. En uiteraard blijkt opnieuw dat het kind op een bovennatuurlijke wijze niet wil deugen.

Regisseur John Moore is zelfs zo slaafs in zijn nabootsing dat zijn film er een vreemde zinloosheid door krijgt. Alsof alle personages al weten wat hen te wachten staat, bewegen ze zich routineus, bijna wezenloos, door scènes die eens, in een ver verleden, spannend zijn geweest.

Imposante kerkdecors en raaskallende priesters kunnen niet verhinderen dat The Omen 666 door die vlakheid zelfs als camp geen waarde heeft. DS