Prima hoor, Lingo en Man bijt hond, maar we zappen ook naar We zien ons

Daar is hij dan, de nieuwe oude vooravond van SBS 6: NPO-kliekjes Lingo en Man bijt hond zijn terug op tv. Nou was ik er al niet heel rouwig om toen die programma’s verdwenen. Het voelde met Man bijt hond toch als met die kaasfondueset die al jaren onaangeraakt in mijn berging lag: had ik ’m nou echt nodig, of gaf het vooral een fijn gevoel dat hij er nog was? Ook Lingo had ik al gauw tevreden bijgezet in het televisiemausoleum, tussen Boggle en Ron’s Honeymoonquiz.

Interessant is het wel, die retro-tv, en de kijkers zaten klaar: 802.000 bij Lingo en 611.000 voor Man bijt hond. Als je zou afgaan op twitterende critici – en dat doe ik want ik voel geen enkel sentiment bij Lingo – kunnen we in elk geval stellen: wie tv reanimeert, mag geen haar veranderen aan de formule. Volgens liefhebbers was bij Lingo vroeger alles beter. Zo moet tegenwoordig naar letters worden gegrabbeld in plaats van cijfers (belachelijk), werden er alleen getallen gegraaid in de finale (bezopen), kregen de verliezers sokken cadeau (een gotspe) en, dit was het allerergst, letters die goed waren kleurden rood. Rood! Voor de juiste letters! Als de kijkcijfers zakken, wat ze zullen doen, zal dat de oorzaak zijn.

Man bijt hond is nog precies het vertrouwde Man bijt hond. We maakten kennis met mevrouw van Wijk, die uit het dierenrijk doorkreeg dat varkens boos zijn over het ‘zwientie tikken’, Heidi, die haar overleden maltezer hondje Queenie vreselijk mist, en in de Babbelbox wenste een man zijn ex glimlachend de tyfus toe – ouderwets gezellige tv.

De vraag blijft of de kijker er plek voor heeft. Michael Abspoel, de stem van Man bijt hond, zei in deze krant: ‘Meer dan ooit is er behoefte aan een magazine dat gewone mensen een gezicht geeft.’ Maar sinds 2015 is er een boel gewonemensen-tv bijgekomen, van We zijn er Bijna! tot de Typisch...-series, Chateau Meiland en het hele internet. Daarnaast was de kracht van Man bijt hond nou ook weer niet die héél gewone gewone man. Bij veel mensen kwam het programma in zijn nadagen vooral binnen via viralknallers als de Turbo Polyp, fietsmeneer en Rapper Sjors.

Wie zijn gewone mens iets gewoner wil, kon dinsdagavond naar Human zappen voor de mooie nieuwe docuserie We zien ons. Die draait om de Geleense wijk Lindenheuvel, waar de eenzaamheid keihard heeft toegeslagen. Filmmaker Deborah van Dam zoekt naar het waarom. De serie brengt ons bij sprekende figuren als Fer, die nog mijmert over de mijnen – de plotse sluiting in de jaren zeventig heeft zijn sporen in de streek nagelaten. En bij de eenzame 26-jarige Alyza, die wil emigreren naar Griekenland. De kerk, de voetbalvereniging, de harmonie: alles loopt leeg in de Lindenheuvel.

De nieuwe ‘dorpspastoor’ is Daisy, kastelein van café de Paesjsjtal. Daar mokken de stamgasten. ‘Vroeger sliep ik met de voordeur open’, zegt er eentje. ‘Dat doe ik nog steeds!’, pocht een ander. Vroeger was zeker niet alles beter, maar in de Lindenheuvel vast wel.