Prijzenswaardig, dat ‘Magic Mike’s Last Dance’ de wisselwerking tussen hoge en lage cultuur behandelt ★★★☆☆

‘Hoeveel?’, vraagt de steenrijke Maxandra Mendoza (Salma Hayek) aan stripper-in-ruste Mike Lane (Channing Tatum), die op haar feest in de openingsscène van Magic Mike’s Last Dance cocktails schenkt. Kom op, zegt ze, laat haar alsjeblieft niet hardop uitspreken wat ze wil. Hij wéét waarom ze hem bij haar riep, toch? Wil hij 6.000 dollar? 60 duizend?

Dus daar gaan ze weer, de heupen van Mike. Tatum, ooit zelf stripper, mag inmiddels 42 jaar oud zijn, maar zijn Mike brengt het hoofd nog net zo op hol als tien jaar geleden. ‘Je beweegt als water’, fluistert Maxandra hem na afloop toe, in minstens even sensueel en zinnenprikkelend Spaans.

Magic Mike (2012) en opvolger Magic Mike XXL (2015) waren in het vorige decennium filmhits van formaat. Ze introduceerden het idee dat mannen in films wel degelijk kunnen fungeren als schaamteloos lustobject én het waren tussen de regels door donkere, scherp geschreven komedies over de zelfkant van de Amerikaanse droom. Maar Magic Mike’s Last Dance verlaat het uitgangspunt van de vorige films zo nadrukkelijk dat de film zich beter laat opschrijven als epiloog dan als slotdeel van een trilogie.

Maxandra heeft na die strip-openbaring nieuwe plannen met Mike: ze verleidt hem tot een klus als danschoreograaf in het deftige theater van haar echtgenoot, waar ze als gevolg van een slepende scheiding tegenwoordig zelf de scepter zwaait. Het stijve en misogyne 19de-eeuwse stuk dat daar volle zalen trekt moet worden bewerkt tot een wulpse versie met een bataljon vers mannenvlees, zodat het vrouwelijke hoofdpersonage eindelijk iets te kiezen heeft. Locatie: Londen. De sleaze van het zonnige Amerikaanse zuidoosten wordt zodoende ingeruild voor de stiff upper lip van regenachtig Engeland.

Geestig concept natuurlijk, zo’n rechttoe-rechtaan Amerikaanse stripper in zo’n complex Engels theatermilieu, waar een gemeenteambtenaar zevert over een twee centimeter te hoog podium. De setting mag dan wat braver en bedeesder zijn dan de vorige twee films, de poging om via een stripgezelschap iets te zeggen over de wisselwerking tussen hoge en lage cultuur is prijzenswaardig.

En ach, de stripscènes doen wederom hun werk – en zijn zonder hun opwinding te verliezen zelfs keurig aangepast op het nieuwe decennium. Dat het vragen van ‘consent’ óók in dans buitengewoon geil kan zijn, is hier een van de lesjes waarmee het publiek naar huis wordt gestuurd.