Pradatas Cécile Narinx
Ieder jaar tijdens de modeshows in Parijs en Milaan koop ik iets duurs, dat hoort er een beetje bij. Dit jaar dus deze Pradatas....
Het is natuurlijk een vreugdevuur van ijdelheden tijdens die modeweken, een circus waarin je vooral moet laten zien dat je het begrepen hebt. Je ziet het vooral tijdens het wachten voor de shows. Alle redactrices van modebladen schatten elkaar in op basis van hun kleding, hun schoenen en vooral op basis van hun tassen. Dat is soms vermoeiend, ook fysiek. Bij mij gingen de hakken uit, de laatste dag in Parijs. Mijn voeten werkten niet meer mee, anti-blaar pleisters en voetenbadjes ten spijt. Toch kan ik er ook de lol van inzien. En de ernst. Over een jaar zie je wat je in Parijs ziet in afgeslankte vorm terug tot in de C & A. En er gaat veel geld om in de mode-industrie.
Mijn ouders begrijpen niet dat ik zoveel geld uitgeef aan mode. Zij zijn juist extreem zuinig. Als ik over mijn Pradatas vertel, schudt mijn moeder meewarig haar hoofd en ze stapt op de fiets naar de Aldi of de Kringloopwinkel. En mijn man zei: waarom investeer je het geld niet in de kinderen? Maar ja, hij stopt zijn geld in fotografie, zijn vak. En, zeg ik dan: dit is mijn vak, en het is ook een investering. Want deze tas verliest zijn waarde niet.
Caspar Janssen
