Porgy Franssen voelt zich thuis in zijn rol van wereldvreemde professor ★★★★☆

Met Noem het maar liefde, een toneelstuk van Ilja Leonard Pfeijffer, maakte Toneelgroep Maastricht een van de beste voorstellingen van het afgelopen seizoen. Een meanderende zoektocht naar liefde was het, verpakt in een rockconcert en tragikomedie ineen. Het Maastrichtse gezelschap heeft nu wederom een Pfeijffer op het repertoire genomen: Peachez, een bewerking van zijn gelijknamige roman uit 2016. Eigenlijk is dit een prelude of epiloog op Noem het maar liefde, want ook dit keer gaat het om de hunkering naar aandacht, gezien worden, een lichaam. Kortom: noem het maar liefde.

Sarah Peachez is haar naam, en op zeker moment komt zij in contact met een al wat oudere hoogleraar in de Latijnse letterkunde. Dat contact gaat per mail, eerst volkomen toevallig, daarna wordt het gestructureerder, vooral omdat de professor nieuwsgierig wordt en Peachez vasthoudend brutaler. Na het aanvankelijk aftasten, verandert de conversatie en wordt ze gaandeweg persoonlijker, en zelfs erotisch. De vrijgezelle professor die met zijn hoofd in de boeken en oude poëzie leeft, wordt losser, het meisje explicieter. Als ze via Google een zoektocht naar elkaars werkelijke leven ondernemen, blijkt Peachez een fotomodel in Las Vegas voor pornosites. Windt dit de professor op, of stoot hem dit juist af?

Dat is het uitgangspunt van deze virtuele romance die een verrassende wending krijgt als de professor daadwerkelijk op reis gaat om Peachez in het echt te ontmoeten. De lezer van de roman weet hoe dat afloopt: hij eindigt in een gevangenis in Buenos Aires. Waarom? Dat houden we op deze plek nog even geheim.

Woorden als hoofdrol

In het theater wordt dat traject voorbeeldig gespeeld door Porgy Franssen en Maartje van de Wetering, in een serene, bijna abstracte regie van Michel Sluysmans. In de nondescripte ruimte spelen de woorden een hoofdrol: zowel uitgesproken door beide acteurs als af en toe geprojecteerd. Daarnaast zijn er wat schaars verlichte zetstukken, een strak lichtplan en een grijze achterwand waarop regen overgaat in tranen. Dit is de anonieme regelkamer van een hoopvolle liefde die nooit zal ontluiken.

In de fraaie scenografie van Michiel Voet brengen Franssen en Van de Wetering hun boekenpersonages tot leven en voeden onze verbeelding. Pfeijffer excelleert wederom in licht barok taalgebruik en poëtische omschrijvingen van diepe gevoelens. Die taal past uiteraard heel goed bij de wereldvreemde professor en Franssen voelt zich in die rol meer dan thuis. Prachtig hoe hij aarzelend begint, met zijn erudiete volzinnen, gaandeweg ontdooit en zelfs ontspoort. Van de Wetering is de perfecte vertolker voor de rol van verleider Peachez: mooi, aards, mysterieus. Tussen hen in speelt Axl Peleman droevige liefdesliedjes en zingt Peachez er eentje wonderschoon mee.

Dat het spel van de verleiding hier eindigt in een desillusie, kan de liefde uiteindelijk niet breken. ‘Ik geloof, omdat het absurd is’, zegt de professor. Ook in zijn fantasie kan hij leven.