Pop
* * * *..
Spoon: Transference. Anti/Epitaph.
Met Ga Ga Ga Ga Ga leverde het uit Austin, Texas, afkomstige Spoon een zo goed als perfecte popplaat af. Drie jaar later zijn liedjes als The Underdog en Rhythm & Soul nog altijd niet gaan vervelen, en wordt dit zesde album in steeds bredere kring geprezen als een van de betere rockplaten van de laatste jaren.
Wie denkt dat Spoon met album nummer zeven een logisch vervolg op Ga Ga Ga Ga Ga heeft willen maken, zal aanvankelijk teleurgesteld zijn. Transference klinkt minder transparant, de liedjes zijn ook niet zo pakkend. Maar enig geduld wordt beloond. Na een tijdje nestelen de nummers zich, en betrap je je erop dat je een liedje als The Mystery Zone toch meezingt.
Transference is vooral een album dat je in zijn volledigheid dient te consumeren. Minder een verzameling hitgevoelige singles dan Ga Ga Ga Ga Ga, maar een avontuurlijk geheel.
Spoon-leden Britt Daniel en Jim Eno tekenden zelf voor de productie, en ook dat is even wennen. Zo begint de plaat in demo-kwaliteit met Before Destruction, voordat het duo gaandeweg het album steeds een steeds rijker kleurenpalet aanstipt. Een bezwerende plaat, opnieuw.
Indrukwekkende New Puritans
* * *
These New Puritans: Hidden. Domino/Munich.
Zelden een Britse gitaarband zo’n ontwikkeling horen doormaken als These New Puritans. Hun twee jaar geleden verschenen debuut Beat Pyramid stond vol met springerige liedjes die goed pasten in het toen erg hippe postpunk en punkfunk geluid. Ergens tussen het aloude The Fall en Bloc Party bevond de muziek zich toen, maar daar is nu geen spoor meer van terug te horen.
Alles is veel grootser aangepakt. Er wordt geflirt met klassieke (minimal) muziek, er komen een koor en een brass band voorbij, en in het midden van de soms monumentale sound bevindt zich een immense Japanse Taiko-trom.
These New Puritans maakt geen liedjes meer, het neigt naar gecomponeerde muziek. Meer een plaat voor hersens dan voor het hart misschien, maar spannend en indrukwekkend is het.
Mad Trist ontbeert eigen geluid
* * *
The Mad Trist: Pay The Piper. PIAS.
Met het Limburgse The Mad Trist heeft Nederland zijn eigen antwoord op Queens Of The Stone Age. Aan stonerrock refererende gitaarriffs en hoekige ritmes overheersen de liedjes die door Torre Florim (uit het verwante De Staat afkomstig) lekker vet zijn geproduceerd.
Het klinkt aangenaam en eerlijk gezegd een stuk pakkender dan op de recente platen van Queens Of The Stone Age zelf, maar het ontbreekt The Mad Trist te veel aan een eigen geluid.
Net iets te weinig ideeën wekken de indruk dat de plaat wellicht te snel is gemaakt. Hadden ze meer tijd genomen, dan had dit debuut de status van veelbelovend wellicht ontstegen.
