Popje, hou je muil is geestig en veelzeggend

Wat een hilarische vondst om een sleets huwelijk te vergelijken met een slecht lopende schoenenzaak. Misschien de etalage eens verbouwen? Winkeldochters eruit doen? Paartjes wisselen? Wie aan het associëren slaat op deze metafoor, raakt niet snel uit gefantaseerd.

Veel van die gekke invallen hebben de acteurs Servaes Nelissen en Ilse Warringa omgezet in even geestige als veelzeggende scènes, in een voorstelling die ook nog de gevatte titel draagt: Popje, hou je muil (alle schoenen de deur uit). Ze pakken geregeld zelfgemaakte handpoppen erbij, collages van alledaags schoeisel. Daarmee spelen ze hun imaginaire liefdesperikelen vrolijk absurdistisch uit, inclusief uitbundig gezongen hartstocht ('Just the two of us, we can make it'). Om vervolgens doodleuk het realisme van hun bijna failliete detailhandel in te stappen, een schoenenzaak luisterend naar de naam Fermeta.

De kern van het probleem tussen Ferry (Nelissen) en Meta (Warringa) is geen gebrek aan liefde; ze weten gewoon niet meer wat er in de ander omgaat. Waar droomt de burgerlijke schoenverkoper van, als hij in het magazijn snuffelt? En wat maken die Italiaanse pasvormen los in het bekken van Meta? Zij draagt een jarenzeventigcombinatie van okergeel en bruin, hij een saaie spencer. Eenmaal neuzend in de pan, sabbelen ze gulzig aan wandelschoenen die Meta als lunch serveert.

Toch is de situatie verre van absurd: de winkelruit van de realistisch ogende schoenenzaak kijkt uit op een blinde muur. Popje, hou je muil gaat indirect ook over het sneue gevecht van de middenstander in een leeglopend centrum.