Podcast The Daily geeft de 167 jaar oude NY Times een kloppend hart: ‘We proberen duidelijk te maken dat journalisten óók mensen zijn’

The Daily, de podcast van The New York Times, wordt elke dag door miljoenen mensen beluisterd. Wat voegt een luistershow toe aan de krant? Nou, gevoel bijvoorbeeld. De Volkskrant sprak executive producer Theo Balcomb (31) in New York.

‘From The New York Times, I’m Michael Barbaro. This (korte pauze) is (korte pauze) The Daily’, klinkt het elke werkdag uit zo’n twee miljoen oordopjes en luidsprekers. Vaste luisteraars van de podcast kunnen deze openingswoorden van presentator Barbaro playbacken. De muziek zwelt aan: een trommeltje, een zenuwachtig percussie-ei en dramatische strijkers. Presentator Barbaro tegen de ontbijtende of forenzende luisteraar: ‘Today…’

_{Wilt u dit verhaal liever beluisteren? Hieronder staat de door Blendle voorgelezen versie.}

Wat volgt is een gesprek tussen Barbaro en een journalist van de NY Times, soms is er ook een gast van buiten de krant. Het begint vaak expres een beetje rommelig: Michael Barbaro haalt nog even koffie voor zijn gesprekspartner of je hoort het wachtmuziekje van een telefoon. Maar al gauw duikt hij het verhaal in. Dan kan het gaan over de Chinese surveillancestaat, seksuele intimidatie door Hollywood-giganten of de macht van Facebook. Maar vaker nog gaat het over zaken die zich afspelen rond Capitol Hill in Washington D.C., het hart van de Amerikaanse politiek. In bijna elke aflevering komt president Donald Trump wel voorbij. Is het niet in het hoofdverhaal, dat 20-25 minuten duurt, dan wel in het afsluitende nieuwsbulletin ‘what else you need to know today’, waarin de presentator in een paar minuten de headlines doorneemt. De aflevering eindigt steevast met het versje: ‘I’m Michael Barbaro / see you tomorrow.’

Theo Balcomb (31) werd eind 2016 door The New York Times bij de Amerikaanse publieke omroep NPR weggeplukt om samen met presentator Barbaro en twee radiomakers een podcast te produceren. In de tweeënhalf jaar dat The Daily bestaat, schopte de boerendochter en schoolkrantredacteur uit Maine het tot executive producer (hoogste baas) van de podcast.

‘We hadden een verkiezingsjaar achter de rug waarin continu van elke gebeurtenis door iedereen verslag werd gedaan’, vertelt Balcomb in een zuurstofarm vergaderhok op de enorme redactie van de krant. Een communicatiemedewerker luistert mee. ‘Er werd veel geschreeuwd, de media waren gepolariseerd. The Daily is een reactie daar op. Wij willen de luisteraar niet constant bombarderen met meningen, maar juist de diepte ingaan en één onderwerp uitvoerig bespreken.’

De eerste aflevering van The Daily verscheen tien dagen nadat Donald Trump zijn intrek had genomen in het Witte Huis. ‘Dit moment verdient het om begrepen te worden’, was de slogan die bij de lancering op billboards in grote Amerikaanse steden prijkte. Zeker de eerste maanden was The Daily erg op de nieuwe president gericht. ‘Het had er natuurlijk mee te maken dat we nog nooit zo’n president hadden gehad. Bovendien hadden onze collega’s een hoop primeurs. The New York Times was on fire’, zegt Balcomb trots.

Op de ochtend van dit interview dook The Daily in zo’n primeur, een verhaal over de relatie tussen Trump en Deutsche Bank. Het is een ingewikkelde geschiedenis over twee decennia aan leningen van in totaal 2 miljard dollar aan toen nog zakenman Trump. Zeker bij zulke complexe verhalen zetten de makers een tandje bij om het tot leven te brengen. ‘We weten dat onze luisteraars slim zijn en een verhaal kunnen volgen. Als je een aflevering maakt die aanspreekt en spanning, opwinding en emotie heeft, dan komt het goed’, is de overtuiging van Balcomb.

Een team van zes mensen heeft het krantenverhaal omgetoverd in een audioproductie van 25 minuten. ‘Een groot gedeelte van wat we doen is nadenken over de flow van de aflevering. Waar ligt het hoogtepunt? Welk gevoel moeten luisteraars overhouden’, zegt Balcomb. Op basis van een brainstorm maken de producers een script voor het gesprek tussen Barbaro en de journalist.

Als het gesprek is opgenomen, gaan de makers aan de slag met de achtergrondgeluiden: ‘Hebben we muziek nodig? Kunnen we een anekdote ondersteunen met archiefmateriaal? Zo hebben we voor deze aflevering lang gezocht naar een fragment van Alan Greenspan (voormalig voorzitter van de Fed., de Amerikaanse centrale bank) die het woord ‘tsunami’ zegt.’

Het werkt: details over een feestje voor de bankiers in Trumps buitenverblijf Mar-a-Lago en het superkorte ‘tsunami’-fragment maken van een verhaal over economische relaties een spannende podcastaflevering.

Balcomb en haar collega's willen waken voor Trump-moeheid. ‘We proberen uit te vogelen welke verhalen uit Washington de moeite waard zijn om te vertellen en wat we kunnen overslaan. Onze luisteraars moeten ook weten wat er elders in het land en de wereld gebeurt. We proberen een balans te vinden.’ Die balans gaat niet alleen over Trumps wereld versus de rest van de aarde, maar ook over de vorm van het verhaal: ‘Als we een paar afleveringen met veel nieuws hebben gemaakt, proberen we weer wat meer documentaireverhalen te publiceren.’

En wat als er een documentaire over de macht van de Indiase premier Modi klaarstaat, maar Trump aan het eind van de werkdag opeens losgaat op Twitter? ‘Gelukkig zijn er steeds minder van dat soort momenten. Maar als ik bij belangrijk nieuws moet beslissen of we de show omgooien, probeer ik me in de luisteraar te verplaatsen: als ik wakker word, en hier niks over hoor in The Daily, ben ik dan teleurgesteld? Steeds vaker is het antwoord nee. Bovendien weten we op zo’n moment vaak nog te weinig om er een hele aflevering aan te wijden, dus stoppen we het in ons nieuwsblokje. We willen bij The Daily het volledige verhaal vertellen. Dat kan wel een dag wachten.’

Die diepgravende journalistiek is wat lezers van het 167 jaar oude instituut The New York Times verwachten. In The Daily wordt die kwaliteit gecombineerd met iets waar in de kolommen van de krant geen plaats voor is: emotie van de NY Times-medewerkers. Het is fijn om een politiek verslaggever in de podcast te horen verzuchten dat hij aanvankelijk ook niet begreep wat er in hemelsnaam gebeurde, eerder die dag in het Huis van Afgevaardigden. ‘We proberen duidelijk te maken dat journalisten óók mensen zijn’, zegt Balcomb.

Het ultieme voorbeeld van de journalist als mens, en de troef van The Daily, is de aimabele Michael Barbaro. Hij is geen neutrale radiopresentator met een zware stem en dito gezag, maar klinkt voor de vaste luisteraar eerder als een trouwe huisvriend. Je herkent hem aan zijn aparte dictie (hij laat vreemde pauzes vallen in zijn zinnen) en zijn ‘ge-hmmm’, een instemmend geluidje dat je in elke aflevering hoort.

Barbaro zit er niet om uit te leggen hoe de wereld werkt, nee, het wórdt hem uitgelegd. Waar nodig stelt hij (domme) vragen. Emotie en twijfel gaat hij niet uit de weg. Balcomb: ‘Hij kan mensen heel goed op hun gemak stellen. Ze vertrouwen erop dat hij hun verhaal zo goed mogelijk vertelt.’

Gedenkwaardig is een telefonisch interview met een gepensioneerde mijnwerker uit Kentucky over diens longziekte en de mijnindustrie. De man hapt hoorbaar naar adem, maar blijft Trumps maatregelen om de kolenindustrie te beschermen verdedigen, tot verbazing van Barbaro. Wanneer de mijnwerker Barbaro vraagt waarom hij nog nooit zelf in een mijnstad is wezen kijken, hoor je de brok in Barbaro’s keel. De reden? ‘Omdat ik me realiseer dat ik de dingen niet heb meegemaakt waarvan jij geheel terecht vraagt of ik die heb meegemaakt.’ Die tranen zouden de papieren New York Times nooit halen.

De informele toon van de podcast moet ook bijdragen aan het vertrouwen in de journalistiek. ‘Bij The Daily laten we het proces zien. We willen transparant zijn en daarom hoor je soms ook gelach of andere emoties. Dat is ook onderdeel van ons werk’, zegt Balcomb.

Uit onderzoek van onderzoeksinstituut Gallup blijkt dat 69 procent van de Amerikanen geen vertrouwen meer heeft in de media. President Trump gaat voorop in de mediakritiek, met The New York Times als zijn favoriete doelwit. Hij noemde de krant ‘vijand van het volk’, ‘100% NEGATIEF en NEP’, ‘saai’, ‘ZIELIG!’ en vooral heel vaak ‘falend’. Extremistische volgers van de president trekken daar conclusies uit. Zo werden NY Times-verslaggevers met de dood bedreigd en werd bij de collega’s van CNN een bompakket bezorgd. Het in het trottoir verzonken betonnen antiterreurmeubilair voor de ingang van de redactie lijkt geen overbodige luxe.

De extremist krijg je met The Daily misschien niet overtuigd van de kwaliteit van het journalistieke werk, maar voor de wantrouwende Amerikaan kan het een tegengif zijn. ‘Als je de krant leest, is het lastig te begrijpen hoe hard onze journalisten werken en hoe toegewijd ze zijn aan de waarheid’, zegt Balcomb. In The Daily hoor je dat terug.

Een ander onderwerp waar The New York Times, en dus The Daily, veel aandacht aan besteedde, is de opkomst van de #MeToo-beweging. De krant en de podcast brachten onderzoeksverhalen naar misdragingen van studiobaas Harvey Weinstein, cabaretier Louis C.K. en Fox-presentator Bill O’Reilly. Een aflevering waarin twee NY Times-journalisten O’Reilly confronteren met hun graafwerk is een van Balcombs favorieten: ‘Deze aflevering laat zien wat er gebeurt als je twee krachten van de Times combineert: het goede speurwerk en de toegang die de krant heeft tot hooggeplaatste personen.’

In de podcast hoor je verslaggevers Emily Steele en Michael S. Schmidt (‘Mike’ voor Barbaro) in gesprek met Bill O’Reilly en zijn advocaten over een geheime schikking van 32 miljoen dollar in een misbruikzaak. Spectaculair wordt het wanneer de professionele recorders uitstaan, maar de opname-apps op de telefoons van de journalisten blijven lopen. O’Reilly waant zich veilig en gaat tekeer tegen de journalisten. ‘Normaal gesproken hoor je niet wat er in zo’n ruimte wordt besproken. In deze aflevering maken we duidelijk hoe een poging tot het verdoezelen van seksueel misbruik daadwerkelijk klinkt.’

Aan het einde van ons gesprek duikt Balcomb weer de studio in, waar vier collega’s aantekeningen maken bij een interview met een bron dat pas een paar weken later zal worden uitgezonden. Bij de lancering waren ze nog met zijn vieren, nu werken er vijftien mensen op de redactie van The Daily. Balcomb en haar collega’s hebben een prominente plek op de redactievloer – ‘met daglicht!’ – en er zijn drie professionele geluidsstudio’s gebouwd voor het uitdijende podcastarsenaal van de krant. Tijdens het bezoek branden naast twee van de drie studio’s lampjes met ‘on air’. Balcomb wijst op een muur met de logo’s van de verschillende NY Times-podcasts, met populaire series als Caliphate, Popcast en Still Processing. En natuurlijk het blauw-gele logo van The Daily. ‘Dit is ons kindje’, lacht Balcomb.

The New York Times zet flink in op journalistiek die niet wordt geprint. En dat is niet vreemd: waar de abonnee van de papieren krant gemiddeld 60 is, is 75 procent van de twee miljoen luisteraars van The Daily onder de 40. Er wordt bovendien op nieuwe manieren geluisterd, bijvoorbeeld via slimme speakers als Amazons Echo en Google Home. Zo’n honderd lokale radiostations zenden elke middag de podcast uit. Ook begon kortgeleden, in navolging van The Daily The Weekly, een nieuwsdocumentaireserie die wordt uitgezonden op streamingplatform Hulu (niet in Nederland beschikbaar).

De hoge luistercijfers zijn niet onopgemerkt gebleven. Andere media, zoals The Guardian, The Washington Post en Vox.com zijn ook een dagelijkse podcast begonnen. In Nederland ging begin mei NRC Vandaag van start. Elke werkdag duikt presentator Thomas Rueb met een journalist van NRC in een verhaal uit de krant. De afleveringen duren zo’n 20 minuten, de toon is informeel, het gesprek wordt ondersteund door geluidsfragmenten en er klinkt zo nu en dan een zenuwachtig percussie-ei op de achtergrond – de makers hebben terecht goed naar The Daily geluisterd.

Theo Balcomb is niet zo bezig met de ontwikkelingen in het medialandschap, haar ambities liggen bij de verhalen die ze door het succes van de podcast kan maken. ‘Er zijn nu drie verslaggevers van The Daily op pad in Europa voor een serie over de EU. We hebben journalisten kunnen sturen naar de Mexicaanse grens en het Midwesten. Ik ben hier zo enthousiast over omdat de uitzendingen minder studiogebonden worden.’ In die reportage-afleveringen moeten ‘echte’ mensen aan het woord komen. ‘Als je naar iemand luistert, is het veel gemakkelijker om empathie te voelen, dan als je erover leest in de krant of een televisieprogramma kijkt’, aldus Balcomb.

Dit moment verdient het om begrepen te worden, was de leuze waarmee de podcast in 2017 van start ging. Het is die slogan die ook het succes van The Daily verklaart: er is nog heel veel om begrepen te worden. ‘We zijn ons er van bewust dat de wereld ingewikkeld is’, zegt Theo Balcomb. ‘Als luisteraar wil je iemand als Michael, als onze verslaggevers, om je kalm en coherent door die complexe wereld te praten.’

_{The Daily is elke werkdag om 12 uur ’s middags (6 uur ’s morgens aan de Amerikaanse oostkust) beschikbaar via NYTimes.com en alle bekende podcastplatforms. Een abonnement op de krant is geen vereiste.}

Waar te beginnen met The Daily?

Planning the Perfect Death, 26 mei 2017

Sinds 2016 mogen terminaal zieke Canadezen kiezen voor euthanasie. Canada-correspondent Catherine Porter volgt voormalig priester en vakbondswerker John Shields tijdens de laatste dagen van zijn leven. Hij besluit op het laatste moment een herdenkingsdienst voor zichzelf te organiseren, eentje waar hij zelf bij is. Ontroerend zijn de dankwoorden van zijn vrienden aan de rand van Shields ziekbed en een interview waarin hij met broze stem terugblikt op zijn leven en vooruitkijkt naar de dood. Tegelijkertijd hoor je hoe ook de uitvoerend arts en de journalist zijn aangedaan door Shields zelfgekozen dood.

The President and the Publisher, 1 februari 2019

Begin dit jaar kreeg A. G. Sulzberger, de uitgever van The New York Times, een bijzondere uitnodiging: of hij langs wilde komen in de Oval Office, het kantoor van Donald Trump in het Witte Huis. Hij nam twee collega’s en een opnameapperaat van The Daily mee voor het eerste NY Times-interview met de president in een jaar tijd. Het is een bijzondere aflevering omdat je Trump doorgaans amper hoort praten, laat staan lachen. We kennen zijn tweets, fragmenten uit zijn speeches en opmerkingen, maar gesprekken zijn zeldzaam. Tegelijkertijd geven de journalisten een interessant kijkje achter de schermen in het Witte Huis.

The Parkland Students, One Year Later, 14 februari 2019

Op 14 februari 2018 schoot een oud-leerling van een school in Parkland, Florida, veertien scholieren en drie medewerkers dood. Een jaar na de schietpartij zoekt verslaggever Clare Toeniskoetter een groep leerlingen op die The New York Times in 2018 heeft geportretteerd. Het is een indrukwekkend gesprek met een groep getraumatiseerde meiden die worstelen met het leven: zijn ze een slachtoffer of gewoon een 15-jarige puber? ‘Ik wil niet dat de schietpartij definieert wie ik ben’, zegt een van de meiden. Tegelijkertijd kan ze de wereld alleen nog maar door die lens bekijken, wordt duidelijk in het gesprek.

A Founder of Facebook Says It’s Time to Break It Up, 10 mei 2019

Chris Hughes deelde ooit op Harvard een studentenkamer met Mark Zuckerberg. Samen met nog drie anderen richtten ze daar in 2003 TheFacebook op, een sociaal netwerk dat in vijftien jaar uitgroeide tot een van de machtigste bedrijven ter wereld. Hughes vertrok er in 2007 en ontwikkelde zich tot criticaster van Facebook. In dit interview vertelt hij over zijn vriendschap met Zuckerberg, de koers van Facebook en bepleit hij het opdelen van Facebook in verschillende bedrijven.

Actuele afleveringen na grote politieke gebeurtenissen, geregeld

Het valt niet mee om de Amerikaanse politiek te volgen, laat staan te begrijpen. Gebruik The Daily daarom als filter voor het Amerikaanse politieke nieuws. Kleurrijke verslaggevers als Maggie Haberman en Michael S. Schmidt van de politieke redactie weten een nieuwe wending in het steekspel tussen de Democraten en Republikeinen van de nodige context te voorzien en zijn niet te beroerd de geschiedenis van het Mueller-onderzoek nogmaals uit de doeken te doen.