Pleidooi voor het land: geëngageerde dans opent Afrovibes (drie sterren)

Land: een simpel woord, maar een groots thema dat het multidisciplinaire festival Afrovibes voor zijn 15de editie heeft gekozen. Land raakt aan actuele drama’s als migratie en milieuvervuiling. In Afrika komen daar ook nog de vroegere landonteigening en alle emoties daaromtrent bij. Land is je thuis en je ziel, benadrukt artistiek leider Jay Pather in zijn openingsspeech.

De Zuid-Afrikaanse voorstelling With Nothing But Silence They Turned Their Bodies to Face the Noise is even geëngageerd als poëtisch, even zwaarmoedig als sprankelend. Langzaam groeit de chaos en worden we steeds dieper een moeras van ellende ingetrokken. Met als leidraad prachtige filmbeelden die tonen hoe onze omgang met de natuur leidt tot een kale woestenij waar koeien en varkens grazen op vuilnisbelten.

Op de vloer is het ook hommeles. Een ijsblok smelt, een vrouw met petflessenrok strooit lustig met papier (weg bomen in de film) en een bananenrepubliekredenaar zwamt. Onder de acht dansers zijn behalve aanstichters ook wanhopigen, en een onverschillige: choreograaf PJ Sabbagha die, als enige witte man, aan de zijkant bezig is met zijn eigen travestie-act. Vergezocht, maar alla.

De dans is niet bijster interessant, de innige dan wel worstelende duetten spreken nog het meest. The Noise is bijzonder als geheel en zal je vooral bijblijven door, hoe toepasselijk, het geluid. Klotsend water en gerommel dat klinkt als gewroet tussen zakjes en pakjes mengen zich met flarden uit het wonderschone Lascia ch’io pianga van Händel. Deze weeklacht, van een componist uit het westerse klassieke muziekbastion, voelt hier tegelijk troostend, verdrietig en hypocriet. Vernuftig.