Playmobil: The Movie aapt de succesvolle Lego-films na, maar mist de charme en lol van het voorbeeld ★★☆☆☆

Een klein, statisch leven. Als de 18-jarige Marla (Anya Taylor-Joy) ergens bang voor is, dan is het dat. Frappant dat ze nou net dankzij Playmobil, synoniem aan voorgefabriceerde miniatuurwerelden en weinig buigzame poppetjes, aan dat kleine statische leven weet te ontkomen.

Niet dat Playmobil: The Movie (Playmobil de film, in de Nederlandse nasynchronisatie) veel met dat gegeven doet. Het is hoogstens een trucje om de reële strubbelingen van de personages te verbinden aan het gladde spektakel van de Playmobil-werkelijkheid.

Aan het (live action) begin van de film springen, zingen en dansen Marla en Charlie door het huis, nadat zij heeft verklapt dat ze een paspoort heeft geregeld om te kunnen gaan reizen. Maar dan staat de politie voor de deur: pa en ma zijn omgekomen bij een ongeluk. Vier jaar later is er van Marla’s levenslust en nieuwsgierigheid niets meer over; alles draait om de zorg voor Charlie, die op zijn beurt snakt naar de oude Marla. Mooi dus, dat ze dankzij een betoverde speelgoedexpositie zelf in het grenzeloze Playmobil-universum belanden, en aldaar als poppetjes de wildste avonturen beleven.

Heel even is hij leuk, deze Frans-Duitse na-aper van de succesvolle Lego-films. Charlie blijkt in het aardig geanimeerde Playmobil-land een Viking met kinderstem en oerkracht, die samen met andere Playmobil-Noormannen aan het vechten slaat en ook nog een vrolijk musicalnummer ten beste geeft.

Maar sleur en vermoeidheid slaan al snel toe, eigenlijk al zodra Charlie wordt gekidnapt door de nare Romeinse keizer Maximus (ingesproken door Adam Lambert, in het Nederlands door Rutger Vink), en Marla met Del, verkoper van magisch hooi Del (Jim Gaffigan/ Sander van de Pavert), en geheimagent Rex Dasher (Daniel Radcliffe/ Ruben Nicolai) erop uitgaat om Charlie te redden. De flinterdunne plot wordt almaar verder uitgerekt om zoveel mogelijk Playmobil-producten te kunnen herbergen, terwijl debuterend regisseur Lino DiSalvo er niet in slaagt om ook maar in de buurt te komen van de charme, eigenzinnigheid en lol van de Lego-films. Het lucht op wanneer Marla en Charlie uiteindelijk weer in hun mensenlijven belanden, en dat kan onmogelijk de bedoeling zijn geweest.