Peachez is nu al het meest romantische boek van het jaar

Peachez, een romance is nu al het meest romantische boek van dit jaar.

Een professor op leeftijd krijgt een mailtje van een hem onbekende vrouw, ene 'Sarah'. Ze schrijft dat ze haar leven voortaan wil inrichten naar het pluk-de-dag-motto: 'capre diem'. Dat moet natuurlijk 'carpe diem' zijn, en als latinist kan hij die fout niet onverbeterd laten. Hij mailt terug. Zij reageert. Al snel vliegen de berichtjes heen en weer. De romance is begonnen.

Enige tijd later geeft de professor toe dat er genoeg momenten waren waarop hij had kunnen inzien dat de virtuele liefde tussen hem en Sarah - die een te mooi om waar te zijn, sexy fotomodel blijkt te zijn - 'kiemen in zich droeg van toekomstig falen'. Dat hij dat schrijft vanuit een gevangenis in Buenos Aires, waar hij naar verwachting de rest van zijn levensdagen zal slijten, bewijst hoezeer hij gelijk heeft.

Hoe het zover heeft kunnen komen, beschrijft Ilja Leonard Pfeijffer (1968) in de roman Peachez, een romance, waarin hij van meet af aan omineuze aanwijzingen geeft voor het tragische verloop van deze liefdesgeschiedenis.

Het begint al bij de eerste vraag die Sarah de professor stelt: Geloof jij in het noodlot?

Hij antwoordt in stijl, met een citaat van Horatius: 'Je moet niet proberen te achterhalen welk lot de goden voor jou en voor mij in petto hebben.' Met andere woorden: zoek niet naar verklaringen maar heb vertrouwen. Na een leven tussen de boeken, in het teken van het vergaren van kennis, verlangt de professor naar iets anders. Iets om in te geloven.

En dus zet hij geen vraagtekens bij Sarah's onwaarschijnlijke uitdossingen op de foto's (als cowgirl, als schoolmeisje, zelfs als duiveltje) die ze hem stuurt. Het terloopse grapje dat ze een man met een baard zou kunnen zijn, ontgaat hem. Net als de groteske symboliek van de tegenstelling tussen hun woonplaatsen. De professor woont al zijn hele leven in een oud en karakteristiek Europees stadje, zij woont in Las Vegas, waar werkelijk alles nep is: 'Een fata morgana in neon van een gloednieuw paradijs, geheel verzonnen en uit het niets geconstrueerd op barre woestijngrond waar eerder geen bloem had gebloeid.'

Daarbij verschillen de professor en Sarah nogal. Waar hij zijn zinnen doorspekt met Latijnse spreuken, daar strooit zij met het woord 'fucking'. Zij spreekt platvloers over 'tieten', hij, de oude romanticus, heeft het liever over 'twee sneeuwwitte welpen'. Bovendien krijg je al snel het vermoeden dat er een nog veel groter, existentieel verschil bestaat. Namelijk dat hij echt is en zij niet.

Door schade en schande komt de professor daar zelf ook achter. Aan zijn hartstocht doet dat niets af. Misschien is de liefde die hij koestert wel zo volmaakt omdat deze alleen in zijn hoofd werkelijkheid is. Er is niemand die de perfecte illusie verstoort door écht te bestaan.

De kracht van dit boek schuilt noch in Pfeijffers eloquente stijl die weer het midden houdt tussen stilistische krachtpatserij en poëtische hoogstandjes (neerstorten heet 'een letale knieval voor de zwaartekracht', ingeklapt terrasmeubilair bestaat uit 'de wanhopige relicten van voorgoed vervlogen hoop'), noch in de suspense van de pijnlijke ontknoping, maar in het vurige pleidooi dat de schrijver afsteekt voor een onvoorwaardelijk geloof in de liefde.

De professor is in staat zich neer te leggen bij zijn noodlot omdat hij zich levend en gelukkig heeft gevoeld door op een haast religieuze manier in Sarah te geloven. Niet zijzelf maar zijn geloof in haar verrijkt hem. 'Zo is de liefde. Zo moet de liefde zijn.' Peachez, een romance is nu al het meest romantische boek van dit jaar.