Pachinko is het zoveelste bewijs van de enorme hoeveelheid talent in de Koreaanse serie- en filmindustrie

Een paar keer met het boek in de handen gestaan, aangetrokken door de behoefte om te verdwijnen in een familiegeschiedenis met de volledige 20ste eeuw als achtergrond. Het kwam er niet van (zal ook iets met de omvang van de roman van Min Jin Lee te maken hebben). En nu is de serie Pachinko er. Is het een nadeel als je de roman (nog) niet gelezen hebt? Daar kom je dus nooit meer achter: de personages zijn ingevuld en in sommige gevallen door de acteurs onvergetelijk.

Pachinko vertelt het verhaal van een Koreaanse familie, van het door Japan bezette Korea van de jaren tien van de 20ste eeuw tot aan de financiële wereld van Japan in de jaren tachtig. Je ziet het verloop van bittere armoede naar een niveau van welvaart dat vier generaties daarvoor niet voor deze familie of Koreanen in het algemeen was weggelegd. We volgen de familie van Kim Sunja van haar geboorte tot aan haar oude dag. Zij vormt het middelpunt van een turbulente geschiedenis. Er gebeurt van alles wat de identiteit van de familie zou kunnen aantasten: de koloniale tijd, de Tweede Wereldoorlog, de bezetting van Japan, de Koreaanse oorlog.

Rode draad door de geschiedenis is de moeilijke positie van Koreanen onder de agressie van de Japanners, die Koreanen als tweederangsburgers beschouwden. De term pachinko verwijst naar de populaire Japanse gokhallen. Het uitbaten van deze plekken was een van de weinige mogelijkheden voor Koreanen om aan de armoede te ontsnappen. Zodat volgende generaties een stap voorwaarts konden maken.

De serie heeft een mooie manier gevonden om het belang van taal in deze situatie te benadrukken. Een westers publiek met ongeoefend oor kan immers geen Koreaans en Japans uit elkaar houden. In de serie krijgt Japans blauwe ondertitels en Koreaans gele ondertitels. Deze visuele ondersteuning maakt het mogelijk om te volgen hoe personages verschillende registers gebruiken en hoe een oude generatie vast blijft houden aan de moedertaal.

Hoewel de serie een Amerikaanse productie is, komen regisseurs en acteurs uit de regio. We kunnen Pachinko als het zoveelste bewijs beschouwen van de eindeloze hoeveelheid talent dat de Koreaanse serie- en filmindustrie oplevert. Het budget was kennelijk aanzienlijk, want de serie is op zijn allerklassiekst oogstrelend, in alle perioden waarin het verhaal zich afspeelt. Misschien had die bittere armoede iets minder schitterend strijklicht kunnen gebruiken. Lezers van het boek, dat chronologisch verteld wordt, zullen moeten wennen aan de manier waarop hier de tijdlijnen vervlochten worden. Een wellicht opportunistische ingreep, om kijkers niet de eerste paar afleveringen het idee te geven dat ze naar een kostuumdrama kijken. Inhoudelijk pakt het goed uit, aangezien we voortdurend beeldrijmen krijgen waarin we zien hoe de last van het verleden generaties later nog doorwerkt in de familie.

De voornaamste redenen om naar Pachinko te kijken zijn de twee geweldige actrices die de rol van Sunja spelen. De oudere Sunja wordt gespeeld door Youn Yuh-jung, Oscar-winnaar voor haar rol in het migratiedrama Minari (2020). Kim Min-ha speelt haar eerste grote rol als de jonge Sunja, een onvergetelijke combinatie van kwetsbaarheid en onverzettelijkheid. En nu het boek lezen.