Opgewekte collecties en mooie materialen

Van clichékleren als het tropenkostuum en het grijze pak wist hij iets spannends te maken, geheel zwarte outfits waren stoer en sexy. Voor het eerst waren er ook eigen schoenen, sandalen. De nieuwe zomercollectie van Van Benthum zat vol onverwachte details als kant, kralen en over jasjes gedragen riempjes, maar in vergelijking met vorige collecties was hij tamelijk sober uitgevoerd, en daardoor draagbaarder dan anders.

Ook Daryl van Wouw maakte een stap naar de commercie. Na een paar jaar tamelijk ondraagbare ‘streetcouture’ te hebben gemaakt, ging hij vorig seizoen een samenwerking aan met pakkenprijsbreker Suitsupply, voor wie hij een eenmalige collectie maakte. Suitsupply is ook de motor achter zijn nieuwe eigen collectie, die in China werd geproduceerd. De ontwerper werkte zelf drie maanden vanuit de fabriek.

Het resultaat, dat vrijdagavond in een meer dan volgepakte tent op het Museumplein werd getoond, waren sportieve kleren voor jonge mannen en vrouwen, met een vette knipoog naar de esthetiek van de jaren tachtig. Niet het sombere beeld van de new wave, waar modestudenten op het moment zo dol op zijn, maar de blije, felgekleurde stijl van de tv-serie Miami Vice en de vroege Wham!. Zonnekleppen, sweatshirts met felle kleurvlakken, jasjes, korte broekjes en rokken met een origamiprint, pastelkleurige jeans, tricot shortjes met een biesje, wijde hemdjes met een robotprint. De uitsmijter van de show was ouderwets Van Wouw: een enorme jurk die helemaal was gemaakt van koptelefoontjes.

Net zo opgewekt was de collectie van EnD, het label van Delia Drel en Eva van Overbeeke. Ze hielden vrijdag pas hun tweede show, maar ze weten nu al hoe het moet. Hun jurkjes, leggings en trainingsjackjes hadden een goede mix tussen elegantie en straatmode, de eigen prints waren lekker brutaal, en hun kleren waren voorzien van mooie details. Met name met ritsen wisten de twee ontwerpers fraaie dingen te doen: halve ritsen worden dunne schouderbandjes, of bijzondere versieringen, geplooid rond de halslijn van een jurkje of gestikt langs de vlakken of opengewerkte stukken van een sweatshirt.

Edwin Oudshoorn, die voor couture kiest, maakte zijn nieuwe collectie in samenwerking met het Rijksmuseum, waar die nu te zien is. De show begon goed, met een performance van twee dansers die aan een kledingrek hingen, en een paar feestelijke avondjurken, maar hij zakte snel in. Oudshoorns ontwerpen hadden vaak doorsnee couturevormen, en waren niet altijd verfijnd genoeg uitgewerkt. De goedkope schoenen die erbij werden gedragen maakten het er niet beter op. Veel geslaagder was de show van Jan Taminiau, die begin deze maand in Parijs debuteerde tijdens de haute couture week en nu een reprise van die presentatie bracht.

Taminiau greep terug op een aantal dingen die hij eerder heeft laten zien: stof van postzakken en strandstoelen, jurken die lang en kort kunnen worden gedragen. Heel verrassend was de romantische, in wit-, natuur- en goudtinten gehouden collectie dus niet, maar wel consequent, sfeervol en mooi gemaakt – sommige stoffen waren door Taminau eigenhandig geweven.

Claes Iversen studeerde pas een jaar geleden af aan de Haagse kunstacademie en is op het moment druk bezig met de vervolgopleiding van het Fashion Institute Arnhem, maar de organisatie van de modeweek nodigde hem nu al uit voor een eigen, door een groot tassenmerk gesponsorde show. Het grootste deel daarvan bestond uit kleren die hij maakte tijdens zijn academietijd en, vlak daarna, voor de finale van de Lancôme Colour Designs Awards (waar hij buiten de prijzen viel). Spectaculair en prachtig uitgevoerd allemaal, alleen wel heel zwaar leunend op het idioom van bekende ontwerpers als Viktor & Rolf. Dat was nog niet helemaal over, maar wel al minder bij zijn nieuwe ontwerpen, waarmee hij zijn show afsloot. Indrukwekkend waren het zwarte leren motorjack waarvan de mouwen eindigden in grote leren rozen, en de korte trenchcoat met één mouw die in de zijnaad overging in een roos.