Opera Zuid heeft een kleine triomf met een kleine bezetting ★★★★☆

Ocharm, een verlaten vrouw. Verzenuwd dwaalt ze door haar onttakelde appartement. Op de sofa, voor de sofa, mobieltje bij de hand. Trrriiing. ‘Hallo, ben jij het?’ Waarna ze drie kwartier smeekt en soebat, in een poging de man die haar heeft gedumpt te vermurwen. In 1930 schreef Jean Cocteau de toneeltekst La voix humaine, de menselijke stem. Francis Poulenc schoof er in 1958 muziek onder.

Opera Zuid had de veeleisende solo voor sopraan natuurlijk willen tonen met in de orkestbak een kloek bezette Philharmonie Zuidnederland. Maar helaas, het virus. Er volgde een maalstroom aan noodplannen, tot uiteindelijk de satellietwagen moest worden afbesteld die de voorstelling vanuit Maastricht zou doorstralen naar bioscopen elders. Resteerde zaterdag een livestream met een tot dertig mensen verschrompeld team.

Ocharm, Talar Dekrmanjian. Ze zingt Elle (‘zij’), de achterblijver die vecht met een wrakke telefoonlijn en pillen. Tafeltje, stoelen, sofa, meer meubilair heeft ze niet. De dominante kleur is bruinbeige, van haar jas en pumps tot de verhuisdozen. Dekrmanjian keert zichzelf binnenstebuiten zonder tegenspel van een publiek dat roezemoest of huivert. Thuis, via de koptelefoon, overtuigt ze met een stem die laveert tussen flemend en rauw.

De vijf solisten in L’heure espagnole, het Spaanse uurtje, hebben tenminste nog steun aan elkaar. Maurice Ravel componeerde de komische eenakter in 1911. Het stuk wordt wel vaker gepresenteerd als double bill met La voix humaine. Deels vanwege het Frans, deels vanwege de overlappende thematiek: eenzame vrouw smacht naar liefde.

Bij Concepción is die vooral lijfelijk. Ze wil haar gerief vinden in het ene wekelijkse uurtje dat haar man, een klokkenmaker, op pad is. En waarom niet bij Gonzalve, de dichter? De tenor Peter Gijsbertsen schildert hem als een kruising tussen rijmelaar en geilneef, net niet schmierend. Concepción, koket getroffen door de sopraan Romie Estèves, krijgt hem verdorie niet tussen de lakens. Dus zet ze haar zinnen op de fietsbezorger Ramiro, viriel en gevoelig neergezet door de bariton Michael Wilmering.

De regie van de in Nederland debuterende Béatrice Lachaussée is tweemaal ingetogen. Geen hysterie in La voix humaine, geen billenknijperij in L’heure espagnole. Grappig is het beeldrijm: Elle en Concepción delen niet alleen hun blouse en pumps, ze laten zich ook met een identiek wanhoopsgebaar van de sofa zakken.

De Vlaamse dirigent Karel Deseure snoeide Philharmonie Zuidnederland terug tot bonsaiformaat. Hij greep terug op arrangementen die al bestonden. Het werd een kleine triomf. Vooral in L’heure espagnole lieten vaart en kleur niets te wensen over.