Op The Lost Berlin Tapes, uit 1962, is Ella Fitzgerald in bloedvorm ★★★★★

Soms weet je al na een minuut dat je een album beluistert waar je nooit meer afstand van wilt nemen. Een gevoel van gelukzaligheid golft door je lichaam als Ella Fitzgerald op dit in 1962 opgenomen album The Lost Berlin Tapes begint te zingen. ‘Heaven, I’m in heaven’. En zo is het. Hoe vaak zal ze Cheek to Cheek toen al niet gezongen hebben, maar het jubelt, sprankelt en swingt niet in de laatste plaats door de piano van Paul Smith, met wie ze twee jaar eerder ook in Berlijn al het klassiek geworden livealbum Ella in Berlin: Mack the Knife opnam.

The Lost Berlin Tapes, met inderdaad opnamen die pas onlangs uit de nalatenschap van Norman Granz zijn gevist, Fitzgeralds platenbaas en manager, is niet beter, maar wel langer.

Fitzgerald (toen bijna 45) is in bloedvorm. Ze zingt met een souplesse, timing en frasering zoals alleen zij dat kon, zowel in de uptempo nummers als in Angel Eyes, een uitvoering waarvan je kippevel krijgt. Scatten doet ze hier opmerkelijk weinig, maar zoals ze in Mr. Paganini rond de melodie improviseert, is schitterend. Maar dat is alles hier eigenlijk.

The Lost Berlin Tapes is een album om altijd binnen handbereik te houden.