Op Grimes’ Miss Anthropocene komt de godin van de klimaatcrisis de aarde verwoesten ★★★★☆

‘This is the sound of the end of the world’, zingt de Canadese Claire Boucher (alias Grimes) onheilspellend, bijna aan het einde van haar vijfde album Miss Anthropocene.

Zoiets vermoedden we al, in elk geval bij vlagen. Apocalyptische stukken als Darkseid zijn overtuigende audio-illustraties bij het verhaal dat Boucher over het album vertelt: ‘Miss Anthropocene’ is de godin van de klimaatcrisis, die de aarde (of in elk geval de menselijke soort) wil verwoesten. Ze neemt hier een voorschot op haar zege: de macabere taak is bíjna volbracht.

Die voorkennis is wel nodig, want je zou het inhoudelijke concept van dit spectaculair veelzijdige popalbum eenvoudig kunnen missen. Grimes’ stem is bijna overal vervormd en moeilijk verstaanbaar. Haar ongrijpbare electro-R&B ratelt, bast, galmt, echoot en zingt rond, flirtend met bijvoorbeeld K-pop en J-pop (uit Zuid-Korea en Japan), maar ook Prodigy-achtige drum-’n-bass met heliumstemmetjes in 4ÆM.

Meeslepend is het beslist. En het is prachtig om te horen hoe de toon gaandeweg lichter wordt. Je hoeft het euforische slotstuk Idoru niet eens te verstaan om te begrijpen dat de boze Miss Anthropocene ons er nog niet definitief onder heeft.