Op geslaagde en minder geslaagde wijze betrekt dansvoorstelling Victory pubers bij een gevoelig onderwerp (drie sterren)

‘Kan iemand dit stoppen? Sommige kinderen zijn nog maar 11, dit mag niet!’ Vol ongeloof hoor je deze tekst uit de mond rollen van een van de stoere lawaaischoppertjes in de zaal. Kennelijk raakt de dansvoorstelling Victory (12+), hem meer dan hij wil toegeven. We zijn ook op een naar punt beland, met pesterijen en het zogenaamd doorsnijden van een pols.

Eigenlijk is het een groot compliment voor choreograaf Cecilia Moisio. Want het is een hele klus om pubers te betrekken bij een gevoelig onderwerp als ‘kwetsbaarheid’. Victory, met een muzikant en vier sterke dansers dan wel fysieke performers, probeert dat op allerlei manieren, de ene geslaagder dan de andere.

Iedereen wil zich van zijn beste kant laten zien. Maar wil je groeien, zo wordt verteld, dan moet je mislukken. En dus maakt Moisio de barstjes in het glazuur steeds groter. De geweldige slapstickdans – een repetitieve aaneenschakeling van, ‘oeps’, uitglijden en misstappen rond tafels en stoelen – eindigt in ontmoetingen van mens tot mens die ook ‘oeps’ (en ‘auw!’) misgaan. De ongevaarlijk lichtblauwe woonkamer wordt geleidelijk grimmiger belicht, uit een medley van popsongs blijkt dat mét jou de halve wereld zich vaak klote voelt.

De lijn die Victory trekt is mooi: van onschuldig vermaak naar steeds heftiger drama. Alleen de video-ontboezemingen, in extreme close-ups met te moeilijk Engels, werken niet: slecht gespeeld, te lang uitgemolken en te losgesneden van de actie; de karakters leer je live te weinig kennen om ze huilend op het doek ineens in je hart te sluiten.