Op De Parade in Eindhoven klapt, danst en deint het publiek volop mee

Het hoort misschien bij Brabant, maar het leek wel of er afgelopen vrijdag een motorcross plaatsvond rond het terrein van theaterfestival De Parade in Eindhoven. ln veel tenten klonk het geluid van ronkende motoren door, maar de artiesten lieten zich niet kisten: de beuk erin, dansen en zingen maar! En ook misschien typisch Brabants: het publiek klapte, danste en deinde volop mee.

De Parade opende dit weekend haar poorten in Eindhoven. Vanaf nu is Eindhoven de vijfde stad in Nederland waar het reizend theatercircus ‘s zomers neerstrijkt, na Rotterdam, Utrecht, Den Haag en Amsterdam. Het werd tijd, zo vond men, dat ook het zuiden van het land werd aangedaan, en dan met name Eindhoven omdat het zo’n creatieve stad is, die bovendien nauwelijks een festival heeft.

Het begon vrijdagavond allemaal heel relaxed, in een sfeertje van een warme zomeravond, onder lommerrijke bomen, in een parkje naast het Parktheater, de grote schouwburg van Eindhoven. In haar korte openingstoespraak bleek Parade-directeur Nicole van Vessum bijna ontroerd dat ze er weer stonden: de theatertenten, de zweefmolen, de poffertjeskraam, de silent disco – ze verlangde bijna naar de houten bankjes. Zoals bijna alles heeft De Parade twee jaar achtereen niet op volle toeren kunnen draaien. Desgevraagd zei ze dat het weinig had gescheeld of het festival was er financieel aan onderdoor gegaan. Van Vessum: ‘Ja, er zijn momtenten van grote vertwijfeling geweest, vergeet niet dat we allemaal zzp’ers zijn. Maar we zijn er weer!’

In Eindhoven werkt De Parade samen met het Parktheater en met studenten van de Design Academy en de Sint Lucas Academie. Daarmee wordt vooral ingezet op nog meer duurzaamheid. John de Weerd, een van de programmeurs van De Parade: ‘Wij willen een zo duurzaam mogelijk festival zijn. We gebruiken zo veel mogelijk groene stroom, het eten dat hier wordt geserveerd is bio-industrievrij, er is geen flessenwater maar kraanwater, en we gebruiken echt porselein en echt bestek zodat er zo min mogelijk plastic afval is. Als De Parade is vertrokken, gaan kinderen uit de buurt op de kale plekken graszaad strooien.’

De Parade in Eindhoven behoort wat het aantal tenten betreft tot een van de kleinere. Dat betekent dat het terrein prettig overzichtelijk is, met voldoende aanbod van gevarieerd theater. En daar gaat het tenslotte om: de voorstellingen. Volgens De Weerd is gezocht naar een mooie mix van jong talent en bekende namen, maar ook in leeftijden. De Parademakers variëren van 20-min tot 70-plus.

Die laatste categorie manifesteert zich overduidelijk in de voorstelling De Navertellers waarin muzikanten als Eddie B. Wahr, Kees van der Vooren en Paul Prenen – allemaal ex-Orkater, -De Sissies, -Werktheater et cetera – vertellen over hun ziektes en ander menselijk leed. Hartinfarcten, bijna-doodssmakken, leukemie en levercirrose hebben de vijf mannen er niet van weerhouden door te gaan met leven. Nu staan ze in een tent en maken vrolijke muziek door hun verhalen over hun ziektes heen. Op zingende zaag, accordeon, hammondorgel en blaasharmonica. Bijzonder ook dat Terts Brinkhoff een van de artiesten is: hij is immers Mister Parade, de man die dit hele circus ooit heeft bedacht en nu op aanstekelijke wijze er alsnog een aandeel in heeft. Het voornemen is volgend jaar maart met een avondvullende versie van De Navertellers op tournee te gaan. Een strijdvaardig plan voor mannen met zulke geschonden lichamen, maar het gaat ze vast lukken.

Van oud naar jong is een kleine stap, zo blijkt bij de voorstelling Into the Future (Kaninchen) van Rubén Sánchez. Een multidisciplinaire liveperformance waarin zang, dans, muziek en visuals op een eigenzinnige manier samenkomen. Sánchez zelf is een erg goede zanger, die een paar poppy liedjes zingt die zo naar het Songfestival kunnen. Om hem heen twee muzikanten, twee excellente dansers, en een konijn dat staat voor het ontwaken van het innerlijke kind in onszelf. Het leidt tot intrigerend, maar ook vervreemdend muziektheater.

Wat op deze allereerste avond meteen al duidelijk werd, is dat de voorstelling Het Wim Sonneveld-complex een van de Parade-hits van dit jaar gaat worden. Acteurs Tarik Moree en Tim Olivier Somer laten hun hommage aan een van onze grote artiesten uitmonden in een erg grappige, gevatte en originele tweestrijd over wie qua imitatie de beste Wim Sonneveld in huis heeft. Nummers als Margootje, De kat van ome Willem en Moeder, ik wil bij de revue krijgen een heel eigen uitvoering en de nostalgie van het grijsgedraaide Het dorp is vervangen door stikstofuitstoot. Net als de meligheid de overhand dreigt te krijgen, schakelen de mannen over in een fysiek en verbaal duel over de betekenis van hun eigen artistieke vriendschap en het theater van nu. Geestig en knap, nu al een parel op De Parade.