Op de Oscar-avond zou er eindelijk een einde komen aan de clichés over een vechtend, zuipend, mompelend volk

De Ierse gebreide truien gaan als warme broodjes. Sinds The Banshees of Isherin schijnt er een kleine hype gaande te zijn op TikTok en Instagram. Ondertussen verheugt het toerismebureau van Ierland zich handenwrijvend op de zomervakantie, waarin hopelijk talloze fans het fraaie eilandgebied waar de film zich afspeelt komen bezoeken.

Als íets die opgevlamde liefde voor Ierland had moeten aanwakkeren, was het wel de Oscaravond. Met negen Oscarnominaties was The Banshees een van de grote kanshebbers. Maar ook de Ierse acteur Paul Mescal kon winnen voor Aftersun. The Quiet Girl was genomineerd voor beste buitenlandse film. En de korte film An Irish Goodbye maakte eveneens kans.

Een ‘great green wave’, jubelde The Guardian, en zette Ierland neer als ‘een land van verhalenvertellers’. De interesse voor The Quiet Girl - in het Iers! - leek de waardering voor de taal te illustreren. Eindelijk zou er een einde komen aan de clichés over de zuipende, simpele bevolking, mistig landschap en mythische aardmannetjes en heksen. Goed, er waren wel wat Ieren die mopperden dat de in Londen opgegroeide Ierse regisseur Martin McDonagh precies die stereotyperingen bekrachtigde met zijn bonkige mannenvriendschapfilm The Banshees, maar soit. Negen nominaties. De start van een ‘Ierse golf’. De Oscaravond was ‘een kans’, aldus GQ Magazine, ‘om serieus genomen te worden in een cultuurbepalend land dat ons zelden als meer ziet dan de punchline van een grap’.

Dat viel tegen. Alleen An Irish Goodbye verzilverde een Oscar. Niet eens het echte ezeltje Jennie uit The Banshees werd op het podium gebracht om het publiek in te pakken. Maar wat nóg meer pijn deed: weer werden dezelfde oubollige grappen opgelepeld. In Saturday Night Live, een dag eerder, werden de acteurs al neergezet als onverstaanbaar – ‘en dan hebben ze nog niet eens gedronken!’ Oscar-presentator Jimmy Kimmel informeerde nog even naar de ‘onverstaanbare dialogen’ bij acteur Colin Farrell (die al twintig jaar niet drinkt vanwege een alcoholprobleem, trouwens) en stelde dat de kans dat er een gevecht zou uitbreken op het podium met vijf genomineerde Ierse acteurs aanzienlijk was gestegen.

Daar verdampte de Ierse trots. Het was terug bij af: opnieuw voor een groot publiek gereduceerd tot dronken, mompelende vechtersbazen. Luie stereotyperingen – zo had niemand de Aziatisch-Amerikaans gemeenschap durven wegzetten, die met de enorme winst van Everything Everywhere All At Once wél een (verdiend) feestje vierde en waarbij de winnaars in hun speeches benadrukten hoe belangrijk het is om écht gezien te worden.

Misschien is het de Ieren ook ooit gegund.