Onweerstaanbare bingeserie over opkomst en ondergang van een Nederlandse sekslijn ★★★★☆

Ja hoor, daar zit ze, keihard te kreunen in de studio. Even sabbelen aan een lolly, en dan, luider, steeds luider, op naar het neporgasme. De mannen achter de knoppen grijnzen goedkeurend, terwijl we in een flits zien wat voor effect dit telefoontoneelstukje heeft op de toehoorders aan de andere kant van de lijn.

De nieuwe Nederlandse Netflix-serie Dirty Lines knalt er voortvarend in met studente Marly Salomon (Joy Delima) die zich vol ogenschijnlijke overgave aan haar wonderlijke bijbaantje wijdt – het inspreken van opwindende bandjes voor geile bellers. Na het hoogtepunt bekent ze laconiek aan de kijker: ‘Eigenlijk ben ik heel preuts.’ Daarna duiken we in een achtbaan van verwikkelingen, waarin, onder veel meer, Marly van heel preuts naar niet meer zo preuts gaat.

Dirty Lines gaat over de opkomst en onvermijdelijke ondergang van de 06-lijn, eind jaren tachtig. We volgen het fictieve bedrijf Teledutch, opgericht door de Amsterdamse broers Frank en Ramon Stigter, losjes geïnspireerd op George en Harold Skene, die ooit het eerste Nederlandse 06-lijnbedrijf begonnen. Volgens deze krant: ‘de cowboys van het 06-wildewesten, een bedrijfstak die eind jaren tachtig ontplofte’.

Dat tijdvak en die losbandige Amsterdamse wildwestsfeer worden in Dirty Lines buitengewoon aanstekelijk geschetst. In groezelig Amsterdam, met Terence Trent D’Arby op haar walkman, komt seksuologiestudent Marly via haar iets vrijpostiger vriendin Janna (Julia Akkermans) in contact met het gloednieuwe bedrijf van de Stigter-broers, waar ze verrassend carrière zal maken. Amsterdam staat ondertussen op de drempel van een nieuw tijdperk, met de introductie van house en xtc. Marly en haar vrienden wacht de ‘second summer of love’, vol optimisme, voorspoed, welvaart, seks en (chemisch) geluk. Al weet de kijker natuurlijk ook dat de 06-branche geen heel lang leven beschoren was.

In die boog – van onvoorstelbaar succes naar diepe desillusie – volgen we Frank en Ramon Stigter, adembenemend vertolkt door Minne Koole en Chris Peters, die samen de sterren van de hemel spelen. Koole als Frank is de bon vivant: charmant, explosief en lichtzinnig, met toch altijd iets kwetsbaars in zijn blik. Tegenhanger Ramon, de verstandige, worstelt met gevoelens die hem vanbinnen verscheuren. Peters speelt hem schitterend geïmplodeerd en schutterig, vol hunkering en zelfcensuur. Met hun vette Amsterdamse accent en onbeholpen ondernemerschap zijn ze bovendien buitengewoon grappig. Over de hele linie wordt in Dirty Lines overigens geweldig gespeeld, door een complete generatie leuke nieuwe acteurs. (Bijzondere vermelding nog voor André Dongelmans, Joes Brauers en Charlie Chan Dagelet in een paar sterke bijrollen.)

Met al deze personages, verhaallijnen en tijdsprongen – Marly blikt niet-chronologisch terug vanuit het heden – wil Dirty Lines wel iets te veel. De serie is branchehistorie, eighties-nostalgie, broedertwist, coming-of-ageverhaal en seksuele voorlichtingsles ineen. Niet elke verhaallijn is even interessant, sommige zijn ronduit onnodig of cliché. Maar dat deert nauwelijks, op dit vlotte, vrolijke, lichtvoetige feestje.

De voice-over van Marly is bovendien een slimme zet: zo kan een succesvolle vrouw snedig commentaar leveren op een toch wel tikje kwestieuze mannenbranche, en informatie over vrouwelijke seksualiteit en lustgevoelens aanvullen die toen ontbrak. De meest cruciale innovaties worden hier trouwens ook door de vrouwen gedaan.

Zo houdt Dirty Lines de perfecte balans van vrolijke romantisering en nuchtere relativering. Ietwat overvol en zwalkend blijft dit een verkwikkende, onweerstaanbare serie, die intens doet verlangen naar lente, vrijheid, feest. Perfect post-pandemisch bingemateriaal, kortom. Laat die nieuwe ‘summer of love’ maar komen.