Ontslagen sterverslaggever heeft nergens spijt van: 'Ik was verslaafd aan De Telegraaf'

'Eerst komt De Telegraaf, dan heb je een heel stuk niets, dan is er weer De Telegraaf, daarna weer een hele tijd niets en dan kom jij.' Die voorwaarde stelde journalist Martijn Koolhoven zijn vrouw toen ze 24 jaar geleden een relatie kregen.

Hij wijst door het voorkamerraam: 'Ze werkt op de basisschool hier tegenover.' Ze wonen in Soest, in een laan waar de huizen voor- en achtertuinen hebben en de auto's op het garagepad glimmen. 'Thuis zijn is iets waaraan ik moet wennen. Ik was minstens vijf dagen per week op stap voor De Telegraaf en meestal ook nog drie, vier, vijf avonden. Ik was op een positieve manier verslaafd.'

Op zijn nieuwe website, martijnkoolhoven.nl, staat een uitgebreid cv. Onder het kopje werkervaring: sterverslaggever bij De Telegraaf. Verder niets, hij werkte er van zijn 19de tot zijn 46ste. Koolhoven was hofleverancier van de voorpagina, present bij alle grote rampen: van de vliegramp in de Bijlmer en de aanslagen op 9/11 tot de politieke moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh. De laatste jaren kwamen zijn primeurs vooral uit de zakenwereld, 'mensen die in de Quote 500 staan.'

'De Telegraaf zonder Koolhoven is onvoorstelbaar', zei hoofdredacteur Sjuul Paradijs toen Koolhoven in juni zijn 25-jarig jubileum vierde. Het was vier maanden voor de breuk tussen de hoofdredactie en de sterverslaggever. Over de aanleiding voor de breuk - een vermeende vriendendienst aan Rob Heilbron, voormalig baas van het lingeriemerk Sapph - doen Koolhoven en De Telegraaf geen uitspraken. 'Niet omdat ik iets te verbergen heb, maar omdat de zaak nog onder de rechter is.'

Hij zou een verhaal hebben verzonnen rondom fotograaf Leo de Deugd, die een zakelijk conflict had met Heilbron. Koolhoven schreef dat De Deugd een sm-studio had in een wijk waar veel moslims wonen. Hij ontkent het verhaal te hebben verzonnen en ontkende in eerste instantie ook tegenover zijn hoofdredactie dat hij wist van de rechtszaak tussen Heilbron en De Deugd. Maar nadat de kwestie aan bod kwam in een uitzending van Zembla, getiteld 'De chocoladeletters van De Telegraaf', moest Koolhoven op zijn woorden terugkomen.
Niet kinderachtig

Heleboel te vertellen
Hij is een forse man, bijna te groot voor de fauteuil waarin hij zit. Hij heeft uitzicht op de stille straat, geflankeerd door de kerstboom aan de linker en Teletekst aan de rechter kant. 'Verder ga ik niet kinderachtig doen. Ik wil een heleboel vertellen.'

Op het interviewverzoek van de Volkskrant ging Koolhoven in, op de voorwaarde dat hij de gespreksonderwerpen van tevoren per e-mail kon ontvangen. Dat resulteerde in een stapel A4'tjes, balancerend op zijn knie. 'Ik heb alvast het een en ander uitgeschreven, heel handig, dat kun je allemaal zo quoten.'

Hij leest voor, met gedragen stem, over hoe het nieuws over zijn ontslag werd verdraaid door PowNed. De omroep beweerde dat er sprake was van omkoping. Hij vertelt hoe zijn kinderen op weg van school naar huis bijna de draaiende camera's in fietsten. En dat er maar één lid van de hoofdredactie was dat hem niet meer vertrouwde. Niet Sjuul Paradijs zelf. 'Daar heb ik nog goed contact mee. Laatst hebben we een glas gedronken tijdens een Kerstborrel.'
Hij vindt het een smerige streek van PowNed-voorzitter Dominique Weesie, 'die ik nog als stagiair heb zien binnenkomen bij De Telegraaf.'

PowNed is voortgekomen uit GeenStijl, dat eigendom is van de Telegraaf Media Groep (TMG). 'Omdat PowNed dit nieuws bracht, kreeg het bericht voor andere media een bepaalde lading. Mensen dachten: dat is Telegraaf-familie, dus zal het wel waar zijn.'
Zo ervoer Koolhoven, die er niet voor terugdeinsde mensen die zich in zijn ogen vergaloppeerd hadden de oren te wassen op de voorpagina van de krant, zelf hoe het is om de onderliggende partij te zijn in een mediahype. Al had hij er zelf nog niet op die manier over nagedacht. 'Ik ga niet zeggen, nadat mij dit is overkomen, dat ik nu spijt heb van sommige verhalen die ik schreef. Elk geval is uniek.'

Achilleshiel
Fouten heeft hij wel gemaakt. 'Logisch. Als je 25 jaar journalist bent, maak je fouten. Maar het aantal fouten staat niet in verhouding tot het aantal primeurs.' Die primeurs en zijn netwerk, de twee zaken die Koolhoven naar eigen zeggen ieder jaar 'topbeoordelingen' opleverden, bleken ook zijn achilleshiel. Critici van De Telegraaf beweerden dat de banden tussen Martijn Koolhoven en diens zakelijke netwerk te innig waren, dat hij regelmatig verscheen op exclusieve feestje waar de grens tussen onder- en bovenwereld troebel was. Hij wist het, maar het liet hem koud.

Dat een deel van zijn collega's er net zo over dacht en bereid was Koolhoven zwart te maken in anonieme verklaringen tegenover andere media, waaronder de Volkskrant, had hij niet verwacht. 'Ik stond er niet bij stil wat collega's van mij vonden. Dat is misschien een beetje arrogant. Achteraf realiseer ik mij dat mijn externe netwerk tiptop in orde was, maar dat ik het interne netwerk heb verwaarloosd.'

Lunchen
Voor Koolhoven lag het nieuws buiten. 'Ik was in mijn element als ik een middag zat te lunchen met een minister, maar ik kan net zo makkelijk een nacht in een bordeel doorbrengen als dat nodig is voor een verhaal. Mensen in de ogen kijken en een hand geven, daar gaat het om.'

Hij citeert Rob Seijbel, de chef nieuwsdienst bij De Telegraaf toen hij net in dienst was van de krant: 'Martijn, je moet je bloemetjes op tijd water geven.' Maar ik herinner me ook de woorden van Henri Goeman Borgesius, in die tijd hoofdredacteur. Hij zei: 'Martijn, als je meer vrienden hebt dan vijanden, ben je verkeerd bezig.' Tussen die twee wijze lessen laveert hij, zegt hij, tot op de dag van vandaag.
'Ik heb mijn eigen manier van werken ontwikkeld. Daarin staat het resultaat voorop. Ik wilde nieuws maken voor de voorpagina van de volgende dag. In alles wat ik deed, heb ik dat belang, het belang van De Telegraaf, vooropgesteld.

Koolhoven haalde vooral de laatste jaren al zijn nieuws uit zijn informele netwerk. 'Ik heb een vermogen naar de horeca gebracht. Na ieder belangrijk voorpaginaverhaal bedankte ik mijn bronnen met een etentje of een avondje stappen, alles op kosten van De Telegraaf. Zo'n avond leidde tot jarenlange connecties en nieuwe primeurs.'

Zo dankt hij zijn primeur over de bij het IJslandse Icesave verdampte miljoenen van de provincie Noord-Holland aan zijn goede contact met VVD-gedeputeerde Ton Hooijmaijers, de man wiens kop later in die zaak moest rollen.

'Ik heb ooit mediatraining gegeven aan VVD-Kamerleden en kandidaten voor de provinciale staten. Met Hooijmaijers heb ik een hele leuke avond gehad. Jaren later belt hij me opeens: Martijn, kun jij vanavond om 7 uur op het provinciehuis van Noord-Holland zijn, ik heb groot nieuws voor je.'

'Dan kun je mij kwalijk nemen dat ik nevenactiviteiten heb, maar die nevenactiviteiten leveren wel nieuws op.'

Lees het hele interview in de Volkskrant van vandaag

undefined