Onopgemaakt bed in voor Turnerprijs

Kern van Emins project is een onopgemaakt bed, naar eigen zeggen het bed waarin ze twee jaar geleden vier dagen in depressieve staat doorbracht. Naast het bed liggen de resten van treurige tijden: lege wodkaflessen en sigarettenpakjes, een gebruikt condoom. Tampons, bebloede slipjes, een teddybeer, allerhande medicijnen, gebruikte tissues, een paar sloffen en nog zo wat rotzooi maken het stilleven - een zelfportret, volgens de artiest - compleet.

Het geheel heet toepasselijk 'My Bed', en de meeste recensenten vonden het niks. Zo stevig was hun weerzin zelfs, dat de projecten van de drie andere kandidaten (de tweeling Jane en Louise Wilson, Steven Pippin en Steve McQueen) dreigden onder te sneeuwen onder de Emin-haat. 'Aargh! Tracey's menstruatieslipjes', opende Adrian Searle zijn bespreking in The Guardian. 'Niet dat ik op zich iets tegen de onderbroeken van Tracey Emin heb, maar het is zo Tracey-achtig om ze exposeren in de Tate.'

Tracey Emin (1963), behoort tot de groep niet meer zo piepjonge Britse kunstenaars die onder aanvoering van Damien Hirst als de Brit-pack de kunstwereld onveilig maken. Emin werd in 1995 al eens genomineerd voor de Turnerprijs en de 65 duizend gulden.

Zozeer heeft Emin dit jaar haar zinnen op het winnen van de Turnerprijs gezet, dat zij, volgens David Lee, hoofdredacteur van Art Review, vermoedelijk in huilen zal uitbarsten 'en mogelijks zelfs zelfmoord zal plegen', ingeval haar 'gimmick' niet wint.

Lee vindt dat Emin, 'een absolute onbenul', daarom maar moet winnen. 'Ze is geen kunstenaar, maar een natuurverschijnsel. Ze kan niks, maar ik vind haar brutaliteit verbazingwekkend. Dit is de zwakste van de vele afgrijselijke Turner-shortlists die ik me herinner. Die anderen dat is helemaal niks, dus dan Tracey maar.'

Vorig jaar viel de prijs toe aan Chris Ofili, ook al een omstreden kunstenaar, wiens werk is opgebouwd uit onder meer olifantenmest.