Ondanks sommige misplaatste frivoliteiten zijn er veel redenen om naar She's gotta have it te kijken

She's gotta have it, het debuut van Spike Lee uit 1986, was een baanbrekende film, niet alleen als wegbereider voor zwarte filmmakers en acteurs, maar ook als een wake up call voor de Amerikaanse cinema. Een low budget, zwart-wit-film over kunstenaar Nola Darling, die weigert te kiezen tussen haar drie minnaars, gebracht in een wervelende stijl die van Lee een van de popculturele iconen van zijn tijd zou maken.

Dertig jaar na dato stapt Lee het Netflixtijdperk binnen met een tiendelige serie gebaseerd op zijn debuut. De serie gaat nog steeds over Nola Darling en haar drie mannen, maar de accenten zijn wat verschoven. De Nola uit 2017 is niet alleen meer de vrijgevochten vrouw vanuit het mannelijk perspectief gezien, maar haar werk als kunstenaar is belangrijker geworden.

Lee regisseert zelf alle afleveringen, maar heeft een aantal vrouwen als scenaristen binnengehaald. In een van de verhaallijnen wordt Nola op straat aangerand en reageert daarop met een posteractie ('My name isn't baby girl'), gebaseerd op de bekende internationale actie Stop telling women to smile (vanaf 2012) van Tatyana Fazlalizadeh, een kunstenares uit Brooklyn, die als kunstadviseur aan de serie verbonden was.

She's gotta have it heeft wel last van de wet van de remmende voorsprong. Lee's personages hebben nogal de neiging om te declameren en sommige van zijn frivoliteiten, bijvoorbeeld een misplaatste kluchtige uitstap naar een vrouw die haar kont laat vergroten, slaan de plank mis. En ondertussen zijn er series als Insecure, Easy, Atlanta en High Maintenance die vol jeugdig zelfvertrouwen op hetzelfde speelveld staan.

Er zijn veel redenen om wel naar She's gotta have it te kijken. Het gebruik van de muziek voorop, waarbij Lee, na veel muzikale scènes, die de gloriedagen van de videoclip in herinnering roepen, even de albumhoes in beeld brengt. De hele serie voelt alsof we naar de muzikale en visuele playlist van Spike Lee zitten te kijken: kijk alleen al naar het schitterende melancholische beeldgedicht over de gentrificatie van Brooklyn waarmee elke aflevering opent. Dat moet aanbeveling genoeg zijn.