Oasis

Wegwezen! Uit het kader jij! Opdonderen! De crew laat voor onduidelijkheid geen ruimte. De breed lachende man die op een brommer achter een filmploeg aanrijdt, past niet in het ideale plaatje. Hij oogt miezerig, is geestelijk labiel, en geld bezit hij ook niet.

De Zuid-Koreaanse regisseur Lee Chang-dong doet het tegenovergestelde van de crew die in zijn derde speelfilm de man wegstuurt. Hij geeft de man op de brommer, Jong-Du, alle aandacht. Sterker: hij laat hem verliefd worden op een spastische vrouw, die pardoes van de bank rolt als Jong-Du haar bij de eerste kennismaking probeert lief te hebben - een daad die door zijn ongeremdheid meer een verkrachting is dan de beoogde liefdesverklaring.

Oasis gaat over aanpassingsvermogen. De film, in Zuid-Korea door ruim 2 miljoen mensen bezocht, toont de liefde tussen twee mensen van wie het gezicht normaal wordt afgewend. Als Jung-Du thuiskomt na een gevangenschap van negen maanden, is de teleurstelling bij zijn familieleden groot. De brokkenpiloot wordt gezien als een blok aan het been. Hij vraagt aandacht, en dat is een schaars goed voor mensen die per se hogerop willen. Dat Jung-do in de gevangenis zat voor een misdaad die zijn broer had gepleegd, doet daar niets vanaf.

De grote kracht van Oasis is de ommezwaai die de film forceert in het hoofd van de bioscoopbezoeker. De onmogelijke liefde tussen de impulsieve, labiele man en de verlamde, slechts klanken uitstotende vrouw krijgt een realistisch en romantisch karakter. De keurige buren en familieleden wekken op hun beurt de indruk geestelijk onvolgroeide types te zijn, niet in staat om een onderscheid te maken tussen waardevolle en onzinnige zaken.

'Je moet je bewust zijn van hoe anderen je zien,' zegt een zelfvoldane broer tegen Jung-Du. 'Daar gaat het om in een volwassen leven.'

De stijl waarin Lee Chang-dong het verhaal over conformisme, sociaal onvermogen, en liefde presenteert, laat zich het best omschrijven als provocatieve poëzie. De twee fantastische hoofdrolspelers dragen de film, en Lee toont zich een meester in het regisseren van licht en schaduwen, en het bedenken van subtiele metaforen.

Dit is een regisseur die de gehandicapte Gong-ju niet zomaar introduceert; eerst vliegt er een witte duif voorbij, begeleid door Gong-ju's zachte gezang. Dat zij niet kan lopen of zitten, komt pas in latere instantie aan bod.

Oasis is een unieke ervaring. Het gebeurt zelden dat vooroordelen met zoveel allure worden opgeblazen en het kijkgedrag volledig op zijn kop wordt gezet.