Nieuwe Spider-Man is jeugdig, maar vergeet oorsprong

'Goeie film!', roept Spider-Man terwijl hij ergens in Spider-Man: Homecoming als een razende door de achtertuinen van een Amerikaanse buitenwijk rent, springt en slingert. Je kunt nog net zien dat een televisie in zo'n achtertuin Ferris Bueller's Day Off vertoont, John Hughes' highschoolklassieker uit 1986. In die film holt het titelpersonage, een tienerjongen die dankzij allerlei ingenieuze trucjes erin slaagt een dagje school over te slaan, zich immers ook zo van A naar B. Met terugwerkende kracht is ook Ferris een beetje superheld: hoe valt het moment waarop hij in slowmotion via een trampoline over een schutting springt anders te interpreteren?

Zie hoe ver de grijparmen van de superheldenfilmmachine reiken: ook een film die ogenschijnlijk niets met dit genre heeft te maken, komt in een ander daglicht te staan. De invloed van Hughes' highschoolcinema op Spider-Man is belangrijk.

De superheld met spinnenkracht krijgt met Spider-Man: Homecoming zijn derde make-over in vijftien jaar: na eerdere vertolkingen door Tobey Maguire (in 2002, 2004 en 2007) en Andrew Garfield (in 2012 en 2014) moet de getalenteerde acteur Tom Holland (21) het personage onderscheiden van zijn voorgangers en vooral van zijn collega-superhelden door Spider-Mans jeugdigheid te benadrukken.

Wat dat betreft is de film geslaagd: Hollands Spider-Man, op school slechts bekend als nerd Peter Parker, durft dat ene leuke klasgenootje na enige twijfel toch niet te zoenen wanneer hij na een spectaculaire reddingsactie ondersteboven voor haar hangt, terwijl Tobey Maguire zijn geliefde anno 2002 in precies dezelfde situatie verleidde tot een klassieke filmkus. En waar de gemiddelde superheld het kwaad doorgaans met succes in zijn eentje bestrijdt, komt hier geregeld vaderfiguur Iron Man (Robert Downey Jr.) als deus ex machina uit de lucht gevallen om een reddeloze situatie alsnog te redden. Het is een verademing, zo'n allesbehalve onfeilbare held.

_{Lees verder onder de foto.}

Aan de rest van de film - dat wil zeggen: actie en plot - is helaas minder zorg besteed. Binnen de kluwen superheldenfilms die door stripgigant Marvel tot Marvel Cinematic Universe is gedoopt (een uitgebreide fantasiewereld waarin figuren als Iron Man, Captain America en Thor elkaars films in- en uitwandelen) is Spider-Man: Homecoming een direct vervolg op het vorig jaar verschenen Captain America: Civil War. Daarin werd Hollands karakter geïntroduceerd.

Homecoming begint in lollige vlogstijl, waarin Spider-Man zijn vorige avontuur kort navertelt. De details zijn desondanks alleen te ontwarren voor de kijker die geen aflevering mist. Hetzelfde geldt voor het oorsprongsverhaal van het personage (hij werd gebeten door een radioactieve spin en klimt sindsdien tegen muren op): dat wordt hier genegeerd.

Best een begrijpelijke keuze, in de eerste Spider-Mans van Maguire en Garfield werd aan die oorsprong immers volop aandacht besteed, maar het maakt Homecoming wel wat richtingloos. De grote actiescènes (een veerboot breekt in tweeën, een vliegtuig wordt in volle vlucht gekaapt) ogen aardig, maar bieden niets wat niet al eerder is vertoond.

Zelfs de troef van de film, Michael Keaton als de gevleugelde wapenhandelaar Vulture, in een knipoog naar zijn rol in Birdman, is dankzij een obligate plotwending minder sterk dan-ie zou moeten zijn. Spider-Man: Homecoming verwijst haast onophoudelijk naar andere films, maar vergeet zichzelf een beetje.