Nieuwe comedyserie Trecx – met de Jiskefet-spirit van toen – is bij vlagen sterk ★★★☆☆

Het is alweer bijna 16 jaar geleden dat de laatste aflevering van de legendarische sketchshow Jiskefet werd uitgezonden – met een kleine live-comeback in de vorm van de ‘Heb je nog geneukt’-tour 2010. Je kunt Trecx (zes delen op Amazon) beschouwen als een voortzetting van de Jiskefet-spirit met Michiel Romeyn als de spil van elke sketch en regisseur en scenarist Max Porcelijn als de centrale figuur achter de camera. Het duo maakte eerder voor Comedy Central (in 2018) een pilot van de sketchshow Yep! die nog op YouTube is terug te zien.

Trecx is sinds begin maart de tweede kans voor het duo op Amazon, waar nu ook de oude seizoenen van Jiskefet zijn terug te vinden. Er zit een element van nostalgie, heimwee zelfs, in sommige scènes van Trecx, want ergens halverwege dit eerste seizoen duikt Herman Koch op als een elektronicawinkelier met onnavolgbare verhalen. En opeens zijn we weer terug in De Dierenwinkel, een serie sketches met Herman Koch als dierenwinkeleigenaar en Michiel Romeyn als klant (‘Ik heb van mijn vrouw voor mijn verjaardag een dierenbon kado gekregen’). En dat is meteen de makke; Jiskefet was geen aaneenschakeling van hoogtepunten (De Heeren van de Bruyne Ster, weet u nog), maar het zijn de sterke dingen die zijn blijven hangen in de zeef van de tijd – en op YouTube. In dat opzicht haalt Trecx, hoewel ook bij vlagen sterk, het toch niet bij de voorgangers.

En over heimwee gesproken. In een van de beste rode draden van deze nieuwe serie zien we Arjan Ederveen als een regisseur die samen met een narcistische acteur (vrij overtuigend gespeeld door Romeyn) een stuk probeert te repeteren. 30 minuten van Ederveen en regisseur Pieter Kramer, ook al meer dan 25 jaar geleden. En nee, Trecx is ook niet de nieuwe 30 minuten.

In zes afleveringen van een half uur worden korte en seriematige sketches met elkaar verweven, met een stoet aan bekende gezichten. Met Jim Deddes als opvallendste figuur, die met zijn YouTube-kanaal Joardy Film zelf natuurlijk een van de troonopvolgers van Jiskefet was. Romeyn en Porcelijn duiken, net als Jiskefet ooit, het liefst in milieus waar ze zich zelf ver van verwijderd of boven voelden staan, of het nu de wereld van corpsballen, die van reclamejongens (Bureau Multilul) of van kantoorvolk (‘Goedemorgen deze morgen!’) was.

In de terugkerende sketch waarin het toneelstuk wordt gerepeteerd, zit een nauwelijks ingehouden woede over de manier waarop de theaterwereld zou werken en hoe mensen daar kennelijk over hun vak praten. Romeyn: ‘Ik wil de mensen die me dood willen rijden met een brommertje ook in de zaal hebben!’ Mensen aan tafel in een wat formele setting is voor Romeyn en Porcelijn ook het juiste decor om de boel eens flink te ontregelen, door bijvoorbeeld een vrouw te introduceren die zich om onduidelijke reden aan een van de gasten stoort: ‘Ik vind het niet zo leuk dat je dit zegt.’

Romeyn is briljant in de rol van een sneue man die door Porcelijn met veel filmisch gevoel in beeld is gebracht, al was het maar in een compilatie van bushokjes waarin hij onderuitgezakt zit, met een plastic tasje natuurlijk, op een eindeloze roadtrip door Nederland. ‘Is er iemand die mij een slinger naar Zeewolde kan geven?’ Dat deze reis uiteindelijk eindigt in een parenclub behoeft geen betoog.