Nieuw album Blood Orange heeft een broeierig, verleidelijk geluid én een goeie boodschap (vier sterren)

Dev Hynes maakte deze eeuw al springerige punkpop met Test Icicles, akoestische folk als Lightspeed Champion en komt nu met zijn vierde album als Blood Orange. Op Negro Swan koppelt hij opnieuw op sublieme wijze zwoele soul aan Prince-achtige funk, zoals we dat kennen van een D’Angelo of Frank Ocean.

Broeierig, verleidelijk en toch geheimzinnig. Want het gaat de in New York woonachtige Brit er niet alleen om mooie liedjes te maken, hij is een man met een missie.

Negro Swan is een grote schreeuw om aandacht voor de onaangepasten en een smeekbede om begrip voor eenieder wiens verschijning afwijkt van wat voor normaal doorgaat. Hynes, zelf inmiddels een veelgevraagd componist en producer die al werkte met Solange, Kylie Minogue en FKA Twigs, schakelt de hulp in van onder meer rapper A$AP Rocky, Diddy en de transgender-activist Janet Mock. Je herkent de zacht knisperende beats onmiddellijk. Zoemende synths, jazzy piano’s en verknipte gitaarakkoorden vormen de bedding voor Hynes’ Curtis Mayfield-achtige falset. Hoe verleidelijk en zwoel de sound ook is, de teksten komen hard binnen. ‘My first kiss was the floor’, verwijst Hynes in Orlando naar zijn jeugd waarin hij continu in elkaar werd gemept. Op Negro Swan koppelt hij voortdurend herinneringen aan zijn moeilijke jeugd in Londense voorsteden als Dagenham en Ilford aan de steeds onverdraagzamer wordende Amerikaanse samenleving waarvan hij nu deel uitmaakt.

Negro Swan is een fijnzinnig opgebouwd, introvert klinkende plaat vol slepende melodieën. De warme, bijna zalvende sound staat echter haaks op de wanhopige roep om liefde en acceptatie die uit alle liedjes op dit vierde Blood Orange-album opklinkt. Dat maakt het geheel alleen maar intrigerender.