Niets is wat het lijkt in deze absurde jeugdvoorstelling van Artemis en Bambie ★★★★☆

De schoen is een pepermolen, de stoel is een spijker en de fietsband is een hamer

In jeugdvoorstelling Anders is een hele normale Zweedse voornaam (6+) is niets wat het lijkt. Maar dan letterlijk. Theater Artemis en mimetheatergroep Bambie werken voor het eerst samen, met Jetse Batelaan als regisseur. Beide groepen hebben een voorliefde voor absurdisme en een onbeschaamd fysieke speelstijl. Niet gek dat deze combinatie zo goed werkt.

Een drietal ontdekkingsreizigers belandt na een zichtbaar barre tocht in een oud, verlaten huis. Hier gelden andere regels. Als ze iets van de grond oppakken, dan kondigt een stem door een intercom aan wat het is. De grap is: het is nooit wat je denkt dat het is. Pakt een van de drie een handschoen op, dan zegt de stem: tandenborstel. Vervolgens probeert hij zijn tanden te poetsen met de handschoen. Deze figuren willen graag integreren. Pindakaas blijkt gezichtscrème te zijn, met alle vieze gevolgen van dien.

Spelers Paul van der Laan, Jochem Stavenuiter en Tessa Jonge Poerink bewegen zich behoedzaam door dit rare universumpje en proberen alles uit, tot grote hilariteit van het (jonge) publiek. Maar dan, als de regels een beetje duidelijk zijn, krijgt een van de drie het op de heupen. Hij besluit het spel niet meer mee te spelen en schendt alle nieuwgemaakte afspraken. Hij gebruikt de stoel (een spijker!) gewoon om op te zitten.

‘Wat is de diepere mening hiervan?’ roept een stem uit een koekblik (lang verhaal) meerdere malen tijdens de voorstelling. Dat is natuurlijk de grootste grap van allemaal: die is er niet. Ha ha.