Niet zo leuk als de tv-serie uit de jaren negentig

Nostalgie is een verraderlijke emotie. Neem nou Absolutely Fabulous. Wat een heerlijke televisie was dat toch in de jaren negentig, die serie over die twee te oude, zuipende vrouwen die zich in de Londense modewereld op onnavolgbare wijze belachelijk maakten. Het was politiek incorrect met een overdosis zelfspot en soms een snufje slapstick: Britse komedie op zijn best.

En nu, 25 jaar na hun eerste optreden, zijn Patsy en Eddie terug. Met een film nog wel, omdat het publiek er volgens eigen zeggen om blééf vragen.

Absolutely Fabulous: the Movie begint ermee dat het duo via de catwalk de Londonse Fashion Week binnenstommelt. Er is iets met een biografie, topmodel Kate Moss raakt vermist, er is champagne, wodka en Jon Hamm. De dames maken een uitstapje naar het buitenland - zo hoort dat in een verfilming - en wordt er schaamteloos geflirt naar een doelgroep van extravagante homoseksuelen. Verder mag Patsy zich als man verkleden en blijkt een personage transseksueel, een plotwending waar verder niets mee gebeurt. Net als de afrekening met de pr-wereld is het weggemoffeld in een onaflatende stroom van soms grappige, vaker overbodige cameo's.

undefined

Dat is jammer. Want het kan vreselijk misgaan met dit soort filmische spin offs (Sex and the City), maar in het geval van Absolutely Fabulous: The Movie blijft het een genot om Joanna Lumley te zien als Patsy, een vrouw die geen dagcrème gebruikt, maar botox en Chanel no. 5 drinkt bij gebrek aan champagne. Van Jennifer Saunders, die als Eddie met haar hysterische outfits uit een taxi rolt, krijg je niet snel genoeg.

Wat de nostalgie had verdoezeld en ik opeens weer wist: Absolutely Fabulous had hysterisch geestige afleveringen, en heel flauwe, en iets ertussenin. Deze film valt in de laatste categorie. Niet zonde van de tijd, maar ook niet zo leuk als het had kunnen zijn.

undefined