Niet vet, net leuk, maar het mag spannender

Een angst- of eetstoornis, een dwangneurose, een napoleoncomplex, ze hebben allemaal wel wat. En daarom zijn ze samen. In een praatgroep, onder leiding van therapeute Ruth. Midden twintig, begin dertig zijn ze, en kunstenaar, nog iets dat ze gemeen hebben. Behalve P.D. dan, hij is jurist.

Al met al lekker materiaal voor een voorstelling en de acteurs van het Amsterdamse collectief Hartenjagers duiken er vol in. Met een moeilijke houding, een tic, een teveel aan energie, een permanent norse uitdrukking. Niet vet of al te overdreven, net leuk. De Therapiegeneratie heet de voorstelling, geschreven door Lykele Muus, een van de oprichters van het clubje. Het gaat over Facebookers, bijbehorende ijdelheid en frustratie, al is het feitelijk breder dan dat en zal het voor een gemêleerde groep herkenbaar zijn.

Gaandeweg meer reliëf

Het zaaltje met koffie op de gang, gesprekken in een kringetje, de ergernissen over en weer, het jargon van Ruth. Gaandeweg krijgen de personages wat meer reliëf, regisseur Job Gosschalk heeft de minieme changementen op aardige manier ingepast en in de scènes (toch voornamelijk praatwerk in de praatgroep) zit genoeg dynamiek.

Niettemin zou je het stuk gaandeweg spannender wensen. Want hoe vlot de dialogen ook en hoe sterk ook gespeeld - Wart Kamps als jurist met de naam P.D., Mira van der Lubbe als danseres Lottie, Daniel Cornelissen met rake gebaartjes en dito timing - uiteindelijk blijft het bij het bekende verhaal: de patiënt die verongelijkt vermoedt dat de therapeut tijdens de sessie aan andere dingen denkt (wat af en toe heus zo is), de ontreddering als iemand uit de groep ermee ophoudt, en wat dies meer zij. Volgens het boekje - waar het best een beetje buiten zou mogen gaan.

_{De Therapie-generatie. Theater. Van Lykele Muus door Hartenjagers. Regie: Job Gosschalk. 17/9, Compagnietheater, Amsterdam.}