Nick, Simon en de definitieve doorbraak van de elektrische sierhaard

Een van de getalenteerdste tv-nieuwkomers van de laatste jaren steelt sinds enkele weken elke zondagavond de show op SBS 6. Het betreft de sierhaard die de deelnemers aan Onmogelijke duetten (een programma vol onmogelijke duetten) tot aan hun knieën in de vlammen zet. Waarom? Is dit een literaire beeldmetafoor van de makers om duidelijk te maken dat de zangers het vuur aan de schenen gelegd krijgen? Of heeft iemand bij Talpa gewoon duizend van die haardvuur-dvd’s op de kop getikt?

Afijn. Onmogelijke duetten dus. Presentatoren Nick & Simon ontvangen wekelijks zes zangers die een nummer zingen met hun idool. De meeste van die idolen, zoals in de intro wordt benadrukt, zijn overleden of ‘zo groot dat ze de telefoon niet opnemen’. Dat geldt niet altijd: zo zong Dinand Woesthoff in aflevering 1 met Willeke Alberti, die vast en zeker de telefoon opneemt, ook gezien het feit dat zij in aflevering 3 zelf te gast was.

Elk duet bestaat uit drie delen: de making of waarin je ziet hoe de hedendaagse topartiest (ik noem: een Sandra van Nieuwland, een Brace, een Romy Monteiro) digitaal terug in de tijd wordt geslingerd en in het oorspronkelijke optreden wordt geplakt, een persoonlijk verhaal over herinneringen bij het te zingen nummer en het uiteindelijke resultaat, waarbij de kijker bijvoorbeeld wordt getrakteerd op een clip waarin Xander de Buisonjé en John Lennon elk achter hun eigen witte piano Imagine zingen.

Je wilt het niet zien en toch wil je het zien.

Veel deelnemers spreken danig ontroerd over de droom om naast Frank Sinatra of Aretha Franklin op een podium te staan. Het vreemde is: de helft van het programma bestaat uit beelden die aantonen dat dat dus precies níét aan de hand is en dat ze in een rommelige studio staan, naast een groene ballon op een stokje.

Nick & Simon ontbreekt het niet aan gevoel voor cult en ironie; dat is elke vrijdagavond te zien, wanneer zij op NPO 1 met hun vriend Kees Tol een vrolijke Abba-reis ondernemen. Het is daarom ook nauwelijks voorstelbaar dat achter in hun uitgestreken presentatiehoofden niet voortdurend een zacht gegrinnik klinkt wanneer ze na elk optreden de klassieke artiestenwoordenuitwisseling aanzwengelen: ‘Het doet je veel’, ‘Het raakt je’, ‘Gewoon lekker shinen en genieten’. Of, in Trijntje Oosterhuis-jargon: ‘Wauw. Gewoon wauw.’ Het woord dat voortdurend door de studio zoemt, is ‘bizar’, uitgesproken op de verbijsterde toon van bewondering voor de moderne techniek. Voor die techniek is steeds veel aandacht, terwijl het toch in feite steeds min of meer op hetzelfde neerkomt. Zo wordt het programma een hypnotiserende herhaling van zetten, en tegelijk een hybride van Linda’s zomerweek, Beste zangers en het dvd-bonusmateriaal van de Nederlandse remake van Space Jam. Je kunt zeggen: dat hebben we nou al zo vaak gezien. Maar, zeg ik dan: nooit eerder zat iedereen tot aan zijn knieën in de elektrische vlammen.