Na een tournee blijken de finesses van Brahms goed ingesleten bij het Nederlands Philharmonisch ★★★☆☆

Het Nederlands Philharmonisch Orkest (NedPhO), met als standplaats Amsterdam, pakt zelden de koffers voor een buitenlandse tournee. Ze moeten je daar maar net willen horen, en dat ligt voor het Concertgebouworkest altijd net wat makkelijker. Daarbij zit het NedPhO bij voorstellingen van De Nationale Opera soms wekenlang vastgekleefd aan de orkestbak.

Des te opvallender dat chef-dirigent Lorenzo Viotti zijn musici vorige week kon meetronen naar Hamburg, Parijs, Utrecht en München. Als extra geschut stonden twee kanonnen op de affiches: de Portugese klaviermeester Maria João Pires en de Duitse sterzanger Matthias Goerne. De concertprogramma’s rouleerden, maar één stuk klonk overal: de Tweede symfonie van Johannes Brahms.

Zaterdag, terug op het honk in het Concertgebouw, bleken de finesses goed ingeslepen. Dat ene huppeltje in een cellomelodie; die smeuïge timing bij het vertragen, het even laten hangen, en weer op gang brengen van een orkest. Hooguit kon je sputteren dat Viotti’s Brahms leed onder detailzucht. En dat de secure afwerking van zachte maten merkwaardig contrasteerde met het hatsekiedee van de luide. Evengoed leverde Viotti met deel drie muziek om in te lijsten: allegretto grazioso, sierlijk en vlot, met een glansrol voor het hout.

Matthias Goerne kwam mee voor Mahlers Rückert-Lieder. Eerder, in Parijs, had de bariton zich ziekgemeld. Viotti’s zus Marina sprong op het nippertje in. In Amsterdam kreeg Goernes stem alle ruimte van een ingetoomd orkest. Subliem gleed hij uit het leven in Ich bin der Welt abhanden gekommen. Maar opnieuw: te vaak doorbrak Viotti’s neus voor het detail de muzikale flow.