Moslima’s houden van punk, in het vrije en aanstekelijke We Are Lady Parts ★★★★☆

Je kunt je seriejaar natuurlijk beginnen met een suïcidale rechercheur die boven de Poolcirkel een gruwelijk misdrijf moet oplossen, maar je kunt ook beginnen met de vrolijke, verrassende knal van de Britse comedyserie We Are Lady Parts, over een beginnend Londens punkbandje – bestaande uit moslima's.

Schrijver en regisseur is Nida Manzoor, die opgroeide in een Pakistaanse familie, eerst in Singapore en later in Londen. Haar idolen waren onder anderen Jackie Chan en, aangezien ze singer-songwriter wilde worden, Bob Dylan. Ze wilde een 'brown girl Dylan’ zijn, zei ze in een interview. Moeilijk in een hokje in te delen kortom, en dat is precies waar We Are Lady Parts over gaat, dat werkelijk in elke scène zegt: denk niet dat je weet wie we zijn, voordat je echt naar ons kijkt en luistert.

De oorspronkelijke pilot (eerste aflevering) werd in 2018 uitgezonden op Channel 4, als onderdeel van een talentenprogramma. Deze pilot leverde de opdracht op voor een zesdelige serie (die in mei vorig jaar voor het eerst werd uitgezonden, en inmiddels heel wat prijzen heeft binnengehaald). Het gegeven van jonge, uitgesproken moslima‘s die niet in een vakje passen en elkaar vinden in hun liefde voor harde gitaarmuziek zorgde ook, treurigmakend voorspelbaar, voor veel negatieve reacties. Manzoor deed twee dingen. Ze verliet de sociale media en zette zich aan het schrijven van de serie, waarvoor ze ook songs componeerde, samen met haar muzikale familie. Haar fictieve band had immers een repertoire nodig, zoals het nummer Nobody's Gonna Honour Kill My Sister But Me.

Centrale figuur is Amina (Anjana Vasan), een afstuderend microbioloog, die in de openingsscène een toekomstige huwelijkskandidaat ontmoet. Haar vrijgevochten ouders zitten hier tegenover een orthodox-islamitische familie, die op tilt slaat als ze horen dat Amina gitaar speelt. Ergens tussen vrijgevochten en orthodox, tussen wetenschap en muziek, in de meest diverse stad op de planeet, zoekt de hoofddoek dragende jonge vrouw haar eigen identiteit.

Laat Lady Parts, de vrouwen-punkband in oprichting, nu op zoek zijn naar een gitaarspeler, en laat Amina nu vallen op de broer van de drummer. Maar voordat ze de rol waarvoor ze is geboren op zich kan nemen, zijn er nogal wat horden te nemen, en die zitten niet in de voorspelbare hoek. Er is de dynamiek tussen de jonge vrouwen, met ieder hun eigen kwesties, liefdesperikelen en familie-omstandigheden. En voor Amina is er ook de horde van podiumvrees, waardoor ze bij een schoolconcert al eens de eerste rij heeft ondergekotst.

Geheel in overeenstemming met de punkmentaliteit spelen de actrices zelf hun instrumenten en staan ze op het podium zonder enige gene, niet over het feit dat praktiserend moslim zijn, noch over het feit dat ze verschillende types hoofdbedekking en tatoeages dragen. Of over het feit dat ze hun tegenslagen op de relatie- en arbeidsmarkt het liefst te lijf gaan door klere-herrie te maken. Terugkerende scènes in de Uber-taxi van een van de bandleden zijn een knipoog naar de aanstekelijke headbang-scène uit Wayne's World, maar dan in de moslima-versie anno nu.

Manzoor ging niet op zoek naar een Ken Loach-achtige maatschappijkritiek, maar de jonge actrices spelen zo aanstekelijk en zijn zo goed op elkaar ingespeeld, dat het er onmiddellijk goed inhakt als er eens van toon wordt veranderd. Neem de musicalachtige scène waarin een wanhopige Amina haar versie van Radioheads Creep zingt. Alsof je voor het eerst de woorden hoort van dit grijs gespeelde nummer: I wish I was special. En: I'm a creep/I'm a weirdo/I don't belong here. We zien haar, we horen haar.