Als gastvrijheid een aangeleerde eigenschap is, kun je die ook verleren. Volgens journalist en schrijver Chris Keulemans is dat precies wat nu gebeurt in ons deel van Europa. ‘Of beter: we hebben de gastvrijheid uitbesteed. Bij ons is het geen gebaar meer maar een dienst.’ Toen de wereld op slot ging en gastvrijheid ‘tot nader order’ werd uitgesteld, zette hij zich thuis aan de grote lege eettafel waaraan hij mensen uit vele landen had ontvangen, om in kaart te brengen wat gastvrijheid nu betekent, persoonlijk, publiek en institutioneel.

Keulemans, jarenlang gastheer in culturele instellingen, doet dit – met een open geest en in mooi proza – aan de hand van een vlechtwerk van observaties, herinneringen en reiservaringen. Zo beschrijft hij in Gastvrijheid de ontvangst van Salman Rushdie in Amsterdam, uitbundige avonden met vrienden in Sarajevo of Beiroet en de schuivende sociale verhoudingen in zijn eigen buurt, Amsterdam-Noord, ‘de wereld in het klein’. Het levert mooie bespiegelingen op die allemaal raken aan het begrip menselijkheid en die de lezer aanzetten tot zelfonderzoek. Is de wereld wel op te delen in bezoekers en ontvangers? Gastvrijheid is een fijne panacee tegen de hokjesgeest.