Moody Blues nog steeds genietbaar
De laatste keer dat The Moody Blues in de Nederlandse hitlijsten stonden was in 1981, maar de Engelse groep heeft nog altijd een grote aanhang....
Dat blijkt deze week in de Amsterdamse Music Hall, die vanavond voor de derde avond op rij voor de ‘Moodies’ volstroomt. En de meeste bezoekers zijn beslist geen ‘hitjesfans’ die alleen voor Nights In White Satin komen.
De groep telt nog drie leden van de succesbezetting die in 1967 de weg vrijmaakte voor de symfonische rock met het album Days Of Future Passed: frontman Justin Hayward, bassist John Lodge en de olijke 65-jarige drummer Graeme Edge, het enige bandlid van het állereerste uur (1964). Edge kan het geen twee uren meer bijbenen achter zijn drumstel, krijgt daarom hulp van een tweede drummer en mocht één liedje als frontman zingen: Higher And Higher (1969). Hij maakte er een enthousiast dansje bij en zat vijf minuten later nóg uit te hijgen, maar een schik dat hij had.
Het was de enige keer dat er wat te lachen viel, want The Moody Blues zijn vooral een serieuze band, aangevoerd door de gedistingeerde, kreukloze Justin Hayward die afgelopen weekend 60 jaar werd en ruim twee uur lang demonstreerde dat hij nog voortreffelijk bij stem is. Wie het vakkundig stukgedraaide Nights In White Satin nog het juiste gevoel weet mee te geven, verdient respect.
Iets braafs hing er altijd al rond de groep uit Birmingham, wat in de jaren zeventig en tachtig leidde tot enkele platen vol lauwe AOR (‘adult oriented rock’). Radio 10 Gold-rock, zeg maar.
Songs als Isn’t Life Strange? (1972) en ook December Snow (2003) zijn niet de stukken die een avondje Moody Blues nog altijd verrassend genietbaar maken. De melodieuze uitschieters zijn, vrijwel zonder uitzondering, afkomstig uit de late jaren zestig, zoals het al vroeg weggegeven Tuesday Afternoon. Wat een juweel van een popliedje, net als Forever Autumn, één van Haywards schitterende solobijdragen aan de Jeff Wayne-versie van War Of The Worlds uit 1978. En dan had je natuurlijk nog de klapstukken Question (in 1970 de Nederlandse nummer 1-hit) en de groovende afsluiter Ride My See-Saw.
Verrassend meeslepend, deze ‘zitvoorstelling’ met pauze (al was het bijna dezelfde als de vorige keer, in oktober 2004), die door Graeme Edge op het juiste moment werd voorzien van de nodige lichtheid: ‘Dit is een liedje van drieënhalf decennium oud’, kondigde hij Higher And Higher aan. ‘Oftewel: uit de tijd dat mijn haar nog bruin was, en mijn tanden nog wit.’
En toen wisten we het zeker: de Moodies zijn oké.
