Moderne vrouw uit oude tijd
In haar rijkgevulde carrière van verhalenvertelster is het nog niet eerder voorgekomen dat Isabel Allende een boek schreef waarin zij zichzelf aan de feiten en niets dan de feiten hield....
Toen de echtgenoot overleden bleek te zijn, sloot ze zich aan bij conquistador Pedro de Valdivia. Als zijn geliefde was zij actief betrokken bij de verovering van het zuidelijkste deel van het continent en de stichting van de stad Santiago de Chile. Ze vocht ook mee in de oorlog tegen de Mapuche-indianen.
Inés Suárez is een vrouw naar Allendes hart: sterk, heldhaftig, vrijheidslievend, gepassioneerd. Haar avontuurlijke leven stond in het teken van een nooit ophoudende strijd: strijd in de liefde, strijd tegen de natuur bij de verovering van het land, strijd met dappere vijanden in de oorlog, maar ook morele strijd om niet aan de alomheersende barbarij ten onder te gaan. En dat alles in een wonderlijke, zich perfect voor het magisch-realisme lenende setting: de onontgonnen wildernis van Araucanië.
We kennen de feiten van Inés’ leven uit de kronieken en de historische studies. Allende heeft die naar eigen zeggen slechts aaneengeregen. Fictief is alleen dat zij het verhaal door het hoofdpersonage zelf laat vertellen. Aan het eind van haar leven schrijft Inés een lange, romanachtige brief aan haar pleegdochter (die – toevallig of niet – net als Allende Isabel heet). Dat perspectief is verzonnen, want zo’n brief heeft in werkelijkheid nooit bestaan. En als die bestaan had, dan was het vast een heel andere tekst geweest, gecomponeerd volgens de epistolaire normen van die tijd en niet als een bestseller van Allende.
Hoewel in Inés, vrouw van mijn hart zogenaamd alleen de feiten worden weergegeven, is het toch weer een zeer Allendiaans verhaal: een uitgekookte mix van avontuur, liefde, magie en infotainment over een belangrijke episode uit de geschiedenis van Latijns Amerika. De doelgroep wordt dus bediend met een herkenbare roman, maar toch is Inés een boek zonder spanning. Dat komt omdat Allende wel goed kan vertellen maar geen moeite doet om door te dringen tot de denkwereld van een vrouw uit de 16de eeuw. In plaats van die vervreemdende oefening te maken heeft ze zich onmiddellijk met haar personage geïdentificeerd. Inés Suárez is bij haar een moderne, vrijgevochten vrouw, iemand die denkt, spreekt en psychologiseert zoals men dat aan het begin van de 21ste eeuw doet. In haar oordeel over de Spaanse conquista is zij merkwaardig verlicht en politiek correct. Dit verhaal is zo vlot geschreven, zo ‘leesbaar’ en zo aangepast aan de moderne smaak, dat elk mysterie eruit verdwenen is.
Peter Venmans