Modern ongemak op het schoolplein in De luizenmoeder is herkenbaar - hoe karikaturaal ook

'De hel, dat zijn de andere ouders', zou Jean-Paul Sartre wellicht hebben gezegd als hij elke dag op het schoolplein van een Nederlandse basisschool had vertoefd. Of bezig was geweest met een idioot ingewikkelde verjaardagstraktatie omdat over de rug van de kinderen een felle concurrentiestrijd wordt uitgevochten. De herkenbaarheid van situaties in De luizenmoeder (Avrotros), hoe karikaturaal ook, zal er ongetwijfeld aan hebben bijgedragen dat het in twee afleveringen tot een dikke kijkcijferhit is uitgegroeid. De luizenmoeder verhoudt zich tot het schoolplein als Toren C tot de kantoortuin.

Voor de vorm kozen scenaristen Ilse Warringa (juf Ank), Diederik Ebbinge (directeur Anton) en Eva Aben de quasi-documentaire, vergelijkbaar met comedyseries als The office, Modern family en Parks & Recreation. En qua humor, het wentelen in de ongemakkelijkheid, tikt het aan bij series als Rundfunk, Jeuk en Toren C. Sketchmatig opgezet en behoorlijk geestig ook, bij vlagen: het geworstel met de namen op het eigentijdse schoolplein, waar kinderen Maledief heten, omdat ze verwekt zijn op de Malediven.

Jennifer Hoffman is Hannah, gescheiden moeder, het nieuwe gezicht op het schoolplein, waar andere ouders zich als een roedel wolven op storten. Haar dochter zit in de klas bij juf Ank, een groteske creatie van Warringa, die in de twee afleveringen die nu zijn uitgezonden een ware oorlog voert met de ouders van haar groep om ze 'zwaaidiscipline' bij te brengen. En tegelijk een eindeloze bron van terloops rascisme is, en dat in combinatie met vrolijke kleuterliedjes die net iets te driftig worden gebracht.

Diederik Ebbinge is directeur Anton, een man die van het vermijden van conflicten de ruggegraat van zijn beleid heeft gemaakt. In de tweede aflevering meldt zich de nieuwe conciërge Volkert (Henri van Loon), een veteraan met een post-traumatische stoornis, die zich ontpopt tot een man met een rustgevende invloed, zeker als hij zijn gitaar omdoet en The sound of silence zingt: voorlopig hoogtepuntje.

Sterke scènes, maar het is na twee afleveringen nog niet helemaal duidelijk of er ergens een warm hart klopt en of het meer wordt dan een collectie aan elkaar geschreven sketches over modern ongemak.