Misère staat Portishead nog steeds prachtig
De Britse band is op tournee met eerste plaat in tien jaar tijd.
Dat betekent dat het vertrouwde repertoire van vooral debuutalbum Dummy (1994), waarvan destijds miljoenen exemplaren werden verkocht, weer op het podium te horen is is. Portishead maakte met de gestileerde zielepijn van Beth Gibbons, uitgesmeerd over lome hiphopbeats en sfeervolle samples, triphop noir.
De sirene van de smart trekt je nu nog met minimale middelen de muziek in. Een versie van Wandering Star waarbij Gibbons alleen begeleid wordt door bas is een juweeltje van eenvoud en tristesse. Misère staat Gibbons nog steeds prachtig. Met een microfoonstandaard omklemd als laatste strohalm en een wanhoop die vast alleen aan de praat kan worden gehouden door een sigaret.
Maar met het nieuwe album komen daar nog wat rauwe ritmes en harde confrontaties bij. En wie de bekende, licht loungefähige muzikale activiteiten van Portishead verwacht, zal enige frictie voelen als de lieflijke strijkers van Glory Box ruw opzij worden geschoven door een nieuw nummer als Machine Gun. Waar in Glory Box de bas een nachtwandelingetje maakt met Gibbons, moet het gewonde etherische wezentje in Machine Gun dekking zoeken voor een kruisvuur van repeterende drumpatronen.
Er is het hele concert een duidelijke tweedeling hoor- en voelbaar. De oude nummers, voornamelijk van Dummy, roepen elke keer de vertrouwde film noir-soundscapes van Portishead op. Terwijl in het nieuwe repertoire Gibbons wanhoop niet meer wordt opgevangen in hoogpolige soundtracksamples maar crasht op koude elektronica en of agressieve ritmes.
Avontuur volop, maar door de salamitactiek om het publiek steeds gedoseerd nieuwe nummers te voeren, wordt de zorgvuldig opgebouwde, breekbare sfeer gemakkelijk verstoord. En uiteindelijk krijg je maar moeilijk de kans om je in het een te verliezen of je aan het ander over te geven.
Portishead, 7 april in de Heineken Music Hall, Amsterdam.
