Misdadig knappe acteurs en verboden verlangens: het zindert in seizoen 2 van Bridgerton ★★★★☆

O, de ruisende rokken! O, die ingesnoerde lijfjes die het lichaam in een permanente staat van kortademigheid dwingen. Ja, de steelse blikken en steunende, zwoegende boezems. De bijzonder effectieve bouquet-kostuumbingeserie Bridgerton weet elk sleets detail van het genre verrassend nieuw leven in te blazen. Dankzij het suggestieve camerawerk, de misdadig knappe acteurs, de schitterende sets en een soundtrack die in seizoen 2 meerdere keren een verhoogde hartslag laat horen, was het bekende verhaal van verlammende mores en verboden verlangens nog nooit zo opwindend. O, jawel trouwens, in seizoen 1.

Het tweede seizoen van de Netflix-hitserie naar de boekenreeks van Julia Quinn ontvouwt zich op vergelijkbare wijze. Waar het vorige keer draaide om de romantische inspanningen van dochter Daphne (met de hertog van Hastings, weet u nog?), dient nu de volgende telg van de adellijke familie Bridgerton de huwelijksmarkt te betreden. En hoewel haar eigengereide zus Eloise zeer tegen haar zin dan toch haar debuut maakt in het societywereldje, is het haar felbegeerde broer Anthony, burggraaf immers, die het datingseizoen op stelten zet door op zoek te gaan naar een bruid. Prompt transformeren de vele chique soirees, picknicks en bals in 19e-eeuws Londen tot één lange parade van smachtende jongedames en calculerende moeders. Want in deze kringen in dit tijdvak (de Regency-periode) is de voornaamste taak van de vrouw toch het strikken van een vermogende echtgenoot. Al sluipen er via de interesses van Eloise (lezen!) wel wat feministische accenten in het plot.

De hele opzet mag, historisch onvermijdelijk, wat seksistisch zijn, de serie doet z’n best. In een vrolijke, niet vrouwonvriendelijke variant op Shakespeares Het temmen van de feeks krijgt Anthony te maken met een uiterst lieftallige huwelijkskandidaat (Charithra Chandran) en haar vrijgevochten oudere zuster Kate (Simone Ashley). Deze Kate is koppig, competitief, scherp en gevat, en in paardrijden en jagen zijn gelijke. Plus: niet op zoek naar een man. Vanaf hun eerste ontmoeting zit ze de danig verwarde Anthony dwars, en het is vast geen spoiler om te onthullen wat al die ergernis uiteindelijk écht betekent. Hun kwellend trage, onmogelijke maar onvermijdelijke hofmakerij is het hoogtepunt van dit seizoen.

De ontluikende romance wordt bijzonder prikkelend in beeld gebracht – met zeven afleveringen van louter blikken, blosjes, vergrote pupillen en een verhoogde hartslag (die de kijker dus ook hoort; dat werkt, hoor), die uiteindelijk opbouwen naar seks – inclusief aandacht voor het vrouwelijk genot. Eén vroege scène verdient daarbij speciale vermelding. Als de twee door toeval (een dreigende bijensteek) na eindeloos talmen en kibbelen plotseling ongehoord dicht bij elkaar staan, en elkaar noodgedwongen aanraken, wordt dit gevat in een schitterende montage (slowmotion, close-up) van ogen, lippen, handen, hals. Huid op huid. In die ene, zinderende scène wordt de begeerte die hen overweldigt volkomen invoelbaar. Voor wie zich soms afvraagt wat vrouwen spannend vinden: deze scène mag in het lesboek vrouwelijke opwinding, deel 1.

En nu zouden we bijna al die andere plotlijnen vergeten. Zo zijn er de verwikkelingen rond de gevreesde roddelschrijfster Lady Whistledown, wier identiteit inmiddels bekend is – bij de kijker, althans – en de verkenningen van Eloise (de innemende Claudia Jessie) op het gebied van politiek, vrouwenrechten en maatschappelijke ongelijkheid. Ook de zorgen en verantwoordelijkheden van Anthony (Jonathan Bailey) worden geraffineerd psychologisch uitgediept. Nee, ook mannen hebben het in deze wereld niet gemakkelijk. Maar zeer anachronistisch overwint hier de liefde, gelukkig.