'Mijn tentoonstellingen zijn een soort muziekalbums'

'Ik ben zojuist begonnen aan de voorbereidingen voor het titelschilderij van mijn volgende tentoonstelling. Die staat in november gepland. Het thema van die tentoonstelling? The weight of the world, over kinderen die tegenwoordig op jonge leeftijd onder maatschappelijke druk staan en al precies moeten weten wat ze willen.

'Voor mijn tentoonstellingen kies ik thema's die actueel zijn, en waarom ik me kwaad kan maken. Daar werk ik naartoe met nieuwe schilderijen. Uiteindelijk maak ik een selectie van zeven of acht nieuwe en oude werken, die het hart van de tentoonstelling vormen. Vergelijk het met een muziekalbum: je kiest een aantal nummers - in dit geval schilderijen. Een verzameling losse werken waaruit de toeschouwer één verhaal zou kunnen halen. Maar dat laat ik graag aan henzelf over.

'Door de jaren heen ben ik erachter gekomen dat vrijblijvend hinten op samenhang tussen schilderijen goed werkt. Vaak genoeg komen mensen naar me toe, en blijkt dat hun ervaring van de schilderijen precies overeenkomt met mijn intentie.

'Voor mijn The weight of the world-schilderij heb ik net foto's laten ontwikkelen. Zo begin ik altijd: foto's maken van de persoon die ik ga schilderen. Wie dat is, bepaalt mijn intuïtie, al is het altijd een persoon die ik al ken. Dat heeft als voordeel dat ik veel meer kanten van die persoon ken. Daardoor kan ik straks een genuanceerder gelaat schilderen.

'Portret is een vervelend woord'

'Eigenlijk vind ik portret maar een vervelend woord. Ja, dat genre is de drager van wat ik wil zeggen, maar een portret alleen is - plat gezegd - niet meer dan de representatie van iemands uiterlijk. Mij gaat het veel meer om de psychologie die het schilderij overbrengt. De lichaamshouding, gezichtstrekken, subtiele hints die het onderwerp en de titel van het schilderij uitbeelden. Daarom minimaliseer ik graag de visuele dingen op het schilderij die kunnen afleiden van de boodschap. De kleding die de persoon draagt, of de achtergrond zijn in mijn werken vaak weinig gedetailleerd. Ik vul ze met lijnen en vlakken.

'Ik werk altijd aan één schilderij tegelijk, omdat ik me dan beter kan concentreren. Ik produceer niet een stapel schilderijen om daar vervolgens een selectie uit te maken. Alle energie stop ik in dat ene doek waaraan ik op dat moment werk. Daardoor kom ik geregeld vast te zitten. Dan ga ik op een kruk zitten, bekijk het schilderij, loop weg, kijk nog eens. Ineens zie ik het dan. Vaak is datgene wat ontbrak iets heel kleins.'