Midlifcrisiskoppel in Alberta blijft vlak en is lichtelijk saai

Zijn naam valt nergens in de film en zijn kroeshaar is nooit te zien. Toch waart de geest van ontspanningsschilder Bob Ross rond in Alberta, de nieuwe komedie van Eddy Terstall en co-scenarist en -regisseur Erik Wünsch.

Wanneer de gefrustreerde reclamegoeroe Freek (Daniël Boissevain) in hartje Canada een stapel olieverflandschappen staat stuk te slaan tegen een boom en twee politiemannen hem tegenhouden, herkent een van hen onmiddellijk het palet. 'Phthalo blue, sap green,' concludeert hij. Inderdaad: in zijn vakantiehuisje schildert Freek graag mee met Bob Ross-instructiefilmpjes. Het ene relaxte bergzicht na het andere komt onder zijn penseel vandaan - althans, dat deed het tot voor kort. Bij een biertje in de kroeg mag Freek aan de Mounties uitleggen waarom het nu gedaan is met schilderen. En vanwaar die vernielzucht?

Alles vanwege een vrouw, natuurlijk. In een reeks flashbacks vertelt Freek aan agenten Bread (Chip Bray) en Butter (Lee M. Ross) hoe hij in Nederland gesmoord werd door werk en gezinsleven, tot hij een nieuwe liefde vond in de twintig-en-een-half-jaar jongere Alberta (Jamie Grant). Zijn echtgenote Iris (Eva Duijvestein) voorliegend dat hij een tijdje alleen wil zijn, reisde Freek met Alberta af naar Canada, alwaar ze wilden blijven tot zij van hem zwanger was. Maar toen kwam vrachtwagenchauffeur Dragonfoot (Poal Cairo) flink wat olie op het midlifecrisisvuur gooien, met zijn zweethut, First Nation-kunst en macho-praatjes.

Alberta is de eerste gezamenlijke regie van Terstall (De boekverfilming, Simon) en Wünsch, nadat ze hadden samengewerkt bij Deal (2012) en Meet Me in Venice (2015). Kijkend naar Alberta zou je zomaar kunnen missen dat Terstall en Wünsch vanwege geldgebrek deels moesten uitwijken naar België. De personages zijn dan ook belangrijker dan de landschappen, en de regisseurs maken veel tijd vrij voor aangenaam meanderende gesprekken.

Helaas blijft het centrale midlifecrisiskoppel een vlak, lichtelijk saai duo, ook als Freek de commercials over kaasstrengen afzweert en Alberta 's nachts in haar blootje door het bos rent. Boissevain en Grant maken er het beste van, maar zonder de net wat meer sprankelende bijrollen zou Alberta vrij snel in elkaar zijn gezakt.

De film krijgt een flinke energiestoot wanneer Iris opeens voor de deur staat en Dragonfoot voor de laatste keer het erf oprijdt. Slaat alleen nergens op, die op zijn eigen absurde manier best komische finale - alsof Terstall en Wünsch op het laatste nippertje bedachten dat er in Amerikaanse contreien geschoten moet worden. En dan weten ze Bob Ross er óók nog tussen te smokkelen.