Mid90s is een sterk regiedebuut voor Jonah Hill, die op kundige wijze de clichés van het volwassenwordingsgenre weet te omzeilen (vier sterren)

Zonder woorden vertelt de steeds terugkerende glimlach van de 13-jarige Stevie in Mid90s hoe hij zijn stappen naar een nieuwe levensfase beleeft. In dit speelse, sfeervolle en sterk geacteerde regiedebuut van steracteur Jonah Hill begint het met een glunderende blik. Het viertal iets oudere, onaantastbare skaters heeft Stevie zowaar gevraagd of hij de gedeelde fles drinkwater wil bijvullen. Later, als het groepje zijn subtiele toenaderingspogingen lijkt te accepteren, ervaart hij grijnslachend de geneugten van de groepsetiquette: plassen in de openlucht naast het skateveldje, roken, rebelleren tegen een buurtbeveiliger. Weer wat later lijkt het zelfs alsof hij zweeft, als een mooi meisje hem tijdens een feestje in een slaapkamer lokt en zijn posse hem buiten juichend opwacht. ‘Je zit precies op de leeftijd vóór jongens eikels worden’, zei het meisje eerder nog.

Stevie (acteerrevelatie Sunny Suljic) staat op een drempel en kan nog alle kanten op. Jonah Hill, die ook het scenario schreef en uitvoerig filmadvies kreeg van iconen als Martin Scorsese en Ethan Coen, filmt hem met een indrukwekkend gevoel voor detail. Mid90s is een film over hiërarchie, bewijsdrang en sociale codes, maar ook over bewonderen, vriendschap en het zoeken naar een veilige plek voor zelfontplooiing, hoe onveilig die plek voor buitenstaanders ook lijkt te zijn. Stevies moeder raakt gefrustreerd en denkt haar zoon te verliezen aan tuig dat hem drank en sigaretten voert, terwijl Stevie het huis juist ontvlucht: echte warmte ontbreekt er en zijn emotioneel gemankeerde oudste broer blijft hem maar in elkaar slaan.

Hill situeert zijn coming-of-age-portret zó nadrukkelijk in de jaren negentig dat zijn verbeelding van de tijd de ontwikkeling van Stevie in het begin van de film lijkt te overvleugelen. Kijk, een Teenage Mutant Ninja Turtles-dekbed, een Street Fighter-shirt, een cassettebandjesrek! Het leidt wat af en neigt naar dwepen met nostalgie, al is dat gezien de titel ongetwijfeld de bedoeling. Maar het went, gaandeweg vallen tijdsbeeld en personages beter samen en klinken hiphopklassiekers als Liquid Swords van GZA (tijdens de zoveelste opwindende ontmoeting met allerhande stoere types) als een direct muzikaal verlengstuk van Stevies wereld.

Knap is vooral hoe Hill de clichés van het volwassenwordingsgenre weet te omzeilen. Mid90s werkt geen voorgebakken plot af om zijn hoofdpersonage een leercurve door te laten maken, maar schetst losjes een handvol momenten waarop Stevie later ook zelf weemoedig kan terugblikken.