Met wilskracht naar herstel

Recensie geplaatst op de site www.patientervaringsverhalen.nl
Recensent: Trudy Pouw
Stichting Geheim Geweld en Stichting Anton Constandse: 'Met wilskracht naar
herstel: overleven na kindermishandeling.' Uitgeverij De Brouwerij, Maassluis, 2010.
ISBN 9789078905486 (Mishandeling /Seksueel Misbruik/Geestelijke
gezondheidszorg/PTSS/ ED/2) www.uitgeverijdebrouwerij.nl
Soort boek/Stijl/Ziekte: Onder leiding van Hameeda Lakho bundelden de
Stichting Anton Constandse en de Stichting Geheim Geweld vijftien interviews met
mensen die in hun jeugd zijn mishandeld. Enkele verhalen verschenen al eerder in
tijdschriften als Flair en Vriendin. Doel van deze bundeling is het ondersteunen van
lotgenoten en het bewust maken van hulpverleners en politici.
Over de schrijver: Hameeda Lakho (1964) werd zelf als kind ernstig mishandeld
door haar vader en stiefmoeder. Ze leefde jarenlang in de veronderstelling dat haar
moeder en jongere zus dodelijk zouden zijn verongelukt bij een verkeersongeval.
Na dertig jaar ontdekte Lakho dat haar moeder en zus nog leven, in Pakistan. Haar
vader bezocht haar moeder regelmatig en samen kregen ze nog een zoon. Het
levensverhaal van Lakho is ¿¿n van de indrukwekkende ervaringsverhalen in dit
boek. Eerdere autobiografische uitgaven van Lakho zijn: Verborgen Tralies (2000),
Gebroken Cirkel (2003) en Geheim Geweld (2005).
Lakho richtte in 2005 de Stichting Geheim Geweld op. De Stichting zet zich in voor
slachtoffers van kindermishandeling.
De Stichting Anton Constandse zet zich in voor mensen met een langdurige
psychische beperking. De Stichting biedt hen een thuis en persoonlijke begeleiding.
Korte beschrijving: Van grove mishandeling tot mis-be-handeling, door (stief-)
ouders, grootouders, buurmannen: de vijftien verschillende ervaringsverhalen laten
zien hoe het lijden zich nestelt onder de huid van de betrokkenen.
Eenmaal ontsnapt aan de bedreigende omstandigheden van hun jeugd pakken de
slachtoffers het leven weer op. Dat gaat met vallen en opstaan. 'Vroeger dacht ik dat
als ik volwassen zou zijn dat dan alles over zou zijn, maar ik ontdekte dat het leven
dan pas begon. (...) Steeds maar weer opnieuw probeer ik om perfect te zijn omdat ik
nog altijd denk dat dat van mij wordt verwacht. Doodmoe word ik ervan om aan die
eisen te moeten voldoen,' aldus Paula, ¿¿n van de geinterviewden.
De slachtoffers lijden aan psychische problemen, zoals bordeline, post traumatische
stress en ook aan lichamelijke klachten. Ze worden zich bewust van het gemis aan
veiligheid, zoeken naar verlichting, zoeken naar een manier om het leven vorm te
geven. Monda omschrijft dit proces als opbouwen en ontwikkelen. Zij meent:
'Herstellen doe je bij iets dat eerst goed en heel was, en daarna ging het stuk. (...) Ik
was 'niets' en vanuit dat niets heb ik me ontwikkeld en weten op te werken tot de
persoonlijkheid die ik nu ben.'
In verschillende interviews komt naar voren dat men zich niet altijd gehoord voelt bij
de hulpverleners. Goede hulp is moeilijk te vinden. Victor vond uiteindelijk baat bij
een psycholoog die hem kon uitleggen waarom hij is zoals hij is, waarom hij zich op
een bepaalde manier gedraagt, waarom hij op een bepaalde manier reageert.
Eerder gepubliceerde verhalen worden aangevuld met meer recente interviews en
bieden zo stukje bij beetje een breder perspectief. Nieuwe anekdotes, als lezer
realiseer je je dat er veel nog niet is verteld.
Deze bundel vol aangrijpende ervaringsverhalen laat zien dat de gevolgen van
kindermishandeling voortduren, een leven lang.
Citaten: pag. 26: 'Mijn vader speelde gitaar en mijn moeder zong alle nummers uit
volle borst mee. Ik was het beleefde, energieke meisje dat stapelgek was op haar
vader. En die nooit sprak over wat er elke ochtend gebeurde. Zo was ik door hem
'geprogrammeerd': het was ons geheim. Mijn moeder heeft nooit met zoveel woorden
gezegd dat ze wist wat er tussen ons gebeurde. Maar ze wist het wel, dat bleek later
toen ze van hem wilde scheiden.'
pag. 87: 'Ik doe creatieve dingen,

zoals schilderen, foto's maken en djembe en klarinet
spelen. Als ik zo bezig ben, voel ik me weer net zo vrij als wanneer ik vroeger met de
houtwormen speelde. Dat deel van mij is vrolijk, lacht, geniet van het leven. Een
ander deel van mij is nog altijd doodsbang. Doodsbang dat ik niet goed genoeg ben.
Dat ik toch een duivelskind ben, dat geen recht heeft op bestaan. Dat deel van mij
durft eigenlijk nog steeds geen adem te halen. Want dat deel vreest dat ik, als het ooit
uitkomt, opnieuw word opgesloten. Net als vroeger. Maar dan voorgoed.'
Pag. 89: 'Het is vreemd dat er niet goed naar cli¿nten wordt geluisterd in de
hulpverlening. Naar mijn mening is iedereen namelijk zelf zijn beste behandelaar.'
Pag. 101: 'Hoe komt het dat sommige mensen in staat zijn zelfs het beroerdste
verleden te overwinnen, terwijl anderen aan alle kanten bevoorrecht zijn, maar vast
blijven zitten in de problemen.'
Pag. 142: 'Vroeger dacht ik dat als ik volwassen zou zijn dat dan alles over zou zijn,
maar ik ontdekte dat het leven dan pas begon.'
Pag. 171: 'Als men ooit eens de prijs zou berekenen die onze samenleving betaalt voor
het geweld tegen en misbruik van kinderen, een probleem waaraan nog steeds te
weinig wordt gedaan, zouden we steil achterover slaan.'